رجل ملم، آنکه جمع کند قوم یا عشیرۀ پراکندۀ خود را. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). - رجل ملم مِعَم ّ، مردی که کارهای مردم اصلاح کند و نیکی او به همگان رسد. (از اقرب الموارد)
غلام ملم، کودک نزدیک به بلوغ. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، بلای نازل. سختی و بلا: این تصور مکن که در هیچ ملم و مهم که پیش آید... مرا از پیشبرد کار تو اغفال و اذهان تواند بود. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 112). او را به دفع آن مهم و دفع آن ملم دعوت کرد. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 126). و رجوع به ملمه و ملمات شود
