جمع مره، از ریشه پارسی مرک ها کرت ها بار ها، کشیده شدن مرار (معین این واژه را تازی دانسته برهان آن را هم آوای هزار آورده و پارسی دانسته) گونه ای باد آورد از گیاهان خسک شاه بلوت آبی از گیاهان (این واژه را معین به گونه مرار نیز آورده و برابر است با گونه ای از شنگ) ریسمان شوکه الجمال: شنگ از گیاهان نام برخی از گونه های قنطوریون (گل گندم) که دارای گلهای زرد یا قرمز است دریه. توضیح برهان این کلمه را بدون تشدید ثانی (بر وزن هزار) آورده است، جمع مره بارها. یکی از گونه های شنگ مریر
نوعی از درخت تلخ است و آن نیکوترین وافضل علفهاست و هرگاه شتر آن را بخورد لبهای او برگردد و دندان آشکار شود. (از منتهی الارب) (از آنندراج). درخت تلخ. شتوه. (السامی). یکی از گونه های شنگ است. (فرهنگ فارسی معین). اسم عربی خاری است که در اواخر بهار به هم می رسد و در مصر می روید و دریه نامند برگش مانند برگ چغندر و مایل به سیاهی ملاصق زمین، و در تابستان مانند درخت شعبها از یک بیخ می روید و شبیه به شکاعی می شود و در آن تخمی مانند تخم کافشه و بسیار تلخ، و قوتش تا چهار سال باقی است و ساق او را پوست بازکرده می خورند و منبتش میان زراعات و جای نمناک است و چون شتر را فربه می کند لذا شوک الجمال نیز نامند و در حرارت معتدل و در سیم خشک و نایب مناب عصی الراعی و شکاعی و مدر بول، و آب او مفتح سدد و جهت ضعف جگر و علل قصبه ریه و تب های کهنه و جرب و حکه و درد پهلوی مزمن... نافع است. (از تحفۀ حکیم مؤمن). - آکل المرار، جد امرءالقیس را گویند بدان جهت که چون شتر مرارخورده لبهائی برگشته داشت و دندان هائی نمایان. رجوع به منتهی الارب و اقرب الموارد شود. - ثنیهالمرار، جائی در حدیبیه که حضرت پیامبر اسلام در آنجا فرودآمد. (از ناظم الاطباء)
