معنی متوکل
- متوکل((مُ تَ وَ کِّ))
- آن که به خدا توکل کند
واژههای مرتبط با متوکل
متوکل
- متوکل
- کسی که به خدا توکل کند، توکل کننده، باتوکل
متوکل
- متوکل
- تکیه کننده و اعتماد نماینده بر کسی
متوکل
- متوکل
- تکیه کننده و اعتماد نماینده بر کسی. (آنندراج) (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به توکل شود، امیدوار به خداوند عالم جل شأنه در انجام کاری. (ناظم الاطباء).
- متوکلا علی زادالحجیج، تعبیر مثلی بی زاد و توشه در سفر حج و غیر آن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). ورجوع به توکل شود.
- متوکلاً علی اﷲ، در حال واگذاشتن کار بخدای تعالی. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
، اعتراف کننده به عجز خود. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). معترف به عجز و قصور رأی خود. (ناظم الاطباء)
متوسل
- متوسل
- وسیله جوینده، کسی که دست به دامن دیگری بیندازد
متوغل
- متوغل
- آنکه سفر دور و دراز کند، کسی که به شهرهای دور سفر می کند، مبالغه کننده در کاری
متشکل
- متشکل
- شکل گرفته، تشکیل شده، آنچه به شکل و صورت مخصوص درآمده باشد، شکل پذیر
متدکل
- متدکل
- خود بزرگ بین، بردارنده
متشکل
- متشکل
- صورت گیرنده
متوکد
- متوکد
- لیستاده و آماده از بر کاری
