معنی متعظ
- متعظ((مُ تَّ عِ))
- پند پذیرنده، کسی که پند و موعظه را بپذیرد
واژههای مرتبط با متعظ
متعظ
- متعظ
- کسی که پند و موعظه را قبول می کند، پندپذیر
متعظ
- متعظ
- پند نیوش پند پذیر آنکه نصیحت پذیرد پندپذیر جمع متعظین. یا واعظ غیر متعظ. آنکه دیگران در پند دهد و خود بدان عمل نکند
متعظ
- متعظ
- از ’وع ظ’، پذیرنده. (آنندراج). پند گرفته و کسی که پند و نصیحت قبول می کند به سخنان دلپذیر. (ناظم الاطباء) : ایشان متعظ نشدند و متنبه نگشتند. (تاریخ قم ص 254).
- واعظ غیرمتعظ، پنددهنده ای که خود پند نپذیرفته باشد. (ناظم الاطباء). و رجوع به اتعاظ شود
متعظ
- متعظ
- پندپذیر، موعظه پذیر، پندنیوش، حرف شنو، نصیحت شنو
متضاد: پندناپذیر، غیرمتعظ
متعب
- متعب
- رنج، رنجگاه جای رنج تعب رنج، جای تعب محل رنج جمع متاعب
متعه
- متعه
- صیغه و نکاح موقتی ضد عقدی
متنعظ
- متنعظ
- سیخ فز
منتعظ
- منتعظ
- گایخواه
متعه
- متعه
- آن چه که از آن برخوردار شود، زنی که برای تمتع به مدت معینی صیغه شود
