مُرَکَّب اَز: ب + لاوه + گر، در عبارت زیر از تفسیر ابوالفتوح رازی آمده است و ظاهراً بمعنی تائب و متضرع و زاری کننده و از گناه بازگردنده است: در روایتی آمد که هر پیغمبری که قوم او را هلاک کردند به مکه آمدی با آنکه بلاوه گر با او بودندی و آنجا عبادت میکردی تا با پیش خدای شدی. (تفسیر ابوالفتوح رازی چ اول ج 2 ص 417 و چ دوم ج 4 ص 415)
