جای ریختن آرد یا غله در خانه یا دکان که از خشت و گِل یا تخته درست کنند، پَرخَو، کانور، کُندوک، کُندولِه، کُندو برای مِثال از تو دارم هرچه در خانه خنور / وز تو دارم نیز گندم در کنور (رودکی - ۵۳۶)
رعد برادر برق. (برهان). رعد. (فرهنگ رشیدی). رعد باشد و آن را ’تندر’ و ’تندور’ و... گویند. (جهانگیری). رعد باشد که آن را تندر و تندور و آسمان غریو و آسمان غرش نیز گویند. (انجمن آرا) (آنندراج). تندر و رعد. (ناظم الاطباء) : بلرزید صحرا و کوه از کنور تو گفتی که برق آتشی زد به طور. فرقدی (از فرهنگ رشیدی)
کندوله بود یعنی تنباک غله. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 138). ظرفی را گویند که مانند خم بزرگی از گل ساخته که غله درآن کنند. (برهان). همان کندو. (فرهنگ رشیدی). خنور. است که غله در آن کنند. (انجمن آرا) (آنندراج). سبدی که در آن نان گذارند و یا غله ریزند و نیز خمرۀ بزرگی گلین که در آن غله ریزند. (ناظم الاطباء). کندوله و آن چیزی است از گل و سرگین سازند تا گندم در او کنند. (اوبهی). کندو. (جهانگیری). کنور و کندور ظرفی باشد بزرگ مانند خم که از گل و سرگین کنند و غله درآن ریزند و به بعض از زبانها کندوله گویند و به ولایت آذربایجان کندو خوانند. (صحاح الفرس) : از تو دارم هر چه در خانه خنور وز تو دارم آرد گندم درکنور. رودکی (از لغت فرس چ اقبال ص 138). هر چه بودم به خانه خم و کنور و آنچه از گونه گون قماش و خنور. طیان (از لغت فرس ایضاً). و رجوع به کنون شود
