آنکه دارای کمان باشد و کمانکش و تیرانداز و کسی که کمان بدست میگیرد. (ناظم الاطباء). کمان دارنده. کسی که به کمان مجهز است و در تیراندازی با کمان مهارت دارد. کمانگیر. (فرهنگ فارسی معین) : کماندار با تیر و ترکش هزار بیاورد با خویشتن شهریار. فردوسی. شست کرشمه چو کماندار شد تیر نینداخته بر کار شد. نظامی. همین یک کماندار شد کز نخست بر آماجگه تیر او شد درست. نظامی. کماندار و سختی کش و سخت کش. نظامی. یلان کماندار نخجیرزن غلامان ترکش کش تیرزن. سعدی. گرچه تیر از کمان همی گذرد از کماندار بیند اهل خرد. سعدی. راه عشق ارچه کمین گاه کمانداران است هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد. حافظ. - کمانداران ابرو، که ابروانی چون کمان دارند: من از دست کمانداران ابرو نمی یارم گذر کردن به هر سو. سعدی. بر سر خاکش به جای شمع تیری می نهد هر که قربان کمانداران ابرو می شود. کلیم (از آنندراج)
