در تداول عامه، آنکه سرش بزرگ و گنده باشد. (فرهنگ فارسی معین). آنکه جمجمۀ بزرگ دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، به کنایه، صاحب نفوذ. (فرهنگ فارسی معین). آنکه جاه و مقام بلند دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). کسی که از جهتی نسبت به دیگران برتری و تفوق دارد. (فرهنگ عامیانۀ جمالزاده) ، آنکه ثروت بسیار دارد. متمول. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آدم متعین و متشخص و اعیان منش. (فرهنگ عامیانۀ جمال زاده) ، در این صفت گاهی تحقیر و تمسخر و توهین نیز وجود دارد و به هر حال هرگز خوشبینی نسبت به این طبقات از آن مفهوم نمی شود. (فرهنگ عامیانۀ جمال زاده)
گوشۀ کلاه. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین) : شکر ایزد که به اقبال کله گوشۀ گل نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد. حافظ. ، کنایه از عظمت مرتبه و سرافرازی. (ناظم الاطباء) : حافظا سر ز کله گوشۀ خورشید برآر بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد. حافظ. و رجوع به کلاه گوشه شود. - کله گوشۀ کسی بر آسمان رسیدن، بلندرتبه بودن. سرفراز بودن. (فرهنگ فارسی معین) : کله گوشه بر آسمان ِ برین هنوز از تواضع سرش بر زمین. سعدی. - کله گوشۀ ملک، کنایه از پادشاه زاده باشد. (برهان) (از فرهنگ فارسی معین)
