نام حرف «ک» کافتن، شکاف، چاک، رخنه، تراک پسوند متصل به واژه به معنای کافنده مثلاً کوه کاف لفظ عربی کُن به معنی باش کافِ ران: فَرْج زن، برای مِثال در تو تا کافی بُوَد از کافران / جای گَند و شهوتی چون کافِ ران (مولوی۱ - ۵۸) کاف و نون: کنایه از فرمان خداوند دایر بر آفرینش، برای مِثال توانایی که در یک طرفه العین / ز کاف ونون پدید آورد کونین (شبستری - ۸۳)
بمعنی شکاف و تراک باشد، (فرهنگ اسدی) (رشیدی) (برهان) (آنندراج) : ز آهیختن تیغها از غلاف کُه ِ کاف را در دل افتاد کاف، فردوسی (حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی)، ، درز، رخنه، لا، لای: بیامد قلون تا بنزدیک در ز کاف در خانه بنمود سر، فردوسی، کهی بگونۀ کافور کان بود از گل میان کاف که اندر ز لعل حلقۀ میم، سوزنی، ، و شکافنده را نیز گویند، (جهانگیری) (رشیدی) (برهان) (آنندراج)، مخفف کافنده: بر آرزوی کف راد او زکان گهر گهربرآید بی کوه کاف و بی میتین، فرخی، بدانگونه زد نعرۀ کوه کاف که سیمرغ لرزید در کوه کاف، اسدی، هر دو چو صبح از عمود گنبدکافند صبح بلی از عمود گنبدکافست، خاقانی، ، و به اصطلاح اهل صنعت اشاره به علم کیمیاست، (برهان)
حصار استواری است در سواحل جام نزدیک حبله که در دوران تسلط فرنگ به مردی که او را ابن عمرون میگفتند تعلق داشت، (معجم البلدان)، کوهی است، (در منتهی الارب به مادۀ ک و ف مراجعه شود)
نام حرف بیست و پنجم از الفبای فارسی بعد از ’ق’ و قبل از ’گ’ فارسی و بیست و دوم از حروف هجای عرب و یازدهم از حروف ابجد، رجوع به ’گ’ شود: در تو تا کافی بود از کافران جای گند و شهوتی چون کاف ران، مولوی
