معنی فظاعت
- فظاعت((فَ عَ))
- شناعت، بدی
واژههای مرتبط با فظاعت
فظاعت
- فظاعت
- از حد درگذشتن در رسوایی و زشتی
فظاعت
- فظاعت
- از حد تجاوز کردن در شناعت و بدی، شناعت بدی
فظاظت
- فظاظت
- زشت خویی، تندخویی، بدزبانی، خشونت
فظاعه
- فظاعه
- فظاعت در فارسی بیش رسوایی، به رسوایی کشیدن
فظاظت
- فظاظت
- درشت خوی گردیدن، درشت خویی بدزبانی
فظاظت
- فظاظت
- درشت خوی و بد زبان شدن، درشت خویی، بدزبانی
فظاعه
- فظاعه
- به رسوایی انجامیدن کار، از حد درگذشتن در رسوایی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به فضاحت شود
فظاظت
- فظاظت
- درشتخویی: سلطان سعید را از فظاظت خوئی و درشتی عادت وخامت حاصل آمد. (جهانگشای جوینی). رجوع به فظاظه شود