بجان آمدن. سخت درماندن. خسته شدن. ملول گشتن: در کارها بتا ستهیدن گرفته ای گشتم ستوه از تو من از بس که بستهی. بوشعیب. ز رفتن چو گشتند یکسر ستوه یکی ژرف دریا از آن روی کوه. فردوسی. وز تو ستوه گشت و بماندی از او نفور آن کس کز آرزوت همی کرد دی نفیر. ناصرخسرو (دیوان چ کتاب خانه طهران ص 52). وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت یک چند با ثنا بدر پادشا شدم. ناصرخسرو
آنکه باعث خفتن فتنه و برقراری آرامش گردد. آنکه فتنه را فرونشاند: خشمت اندر سوز خصم و نهیت اندر شر خلق ف تنه آتش کش است و آتش فتنه نشان. فرخی. شاد باش ای مطاع فتنه نشان ای ز امن تو خفته فتنه، ستان. ابوالفرج رونی. ’فتنه’ بنشست و برگشاد زبان گفت، ای شهریار فتنه نشان. نظامی. رجوع به فتنه شود