معنی عتیب
- عتیب((عَ))
- خشم گرفتن، سرزنش کردن، عتاب
واژههای مرتبط با عتیب
عتیب
- عتیب
- سخن کنایه آمیز که معمولاً به منظور توهین یا تمسخر و سرزنش بر زبان می آید، تَفش، بیغار، بیغارِه، تَفشِه، نِکوهِش، سَرزَنِش، پیغارِه، زاغ پا، مَلامَت، سَرکوفت، سَراکوفت، تَفشَل، طَعنِه
برای مِثال مکن با من ناشکیبا عتیب / که در عشق صورت نبندد شکیب ،(سعدی۱ - ۱۰۲)
خشم
عتیب
- عتیب
- خشم گرفتن، ناز کردن، ملامت کردن، قهر غضب، ملامت. یا عتاب وخطاب. سرزنش ملامت
عتیب
- عتیب
- ممال ِ عتاب:
در یک سخن آن همه عتیبش بین
در یک نظر آن همه فریبش بین.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 654).
خواجه کز مهر با شکیب آمد
باسهی سرو در عتیب آمد.
نظامی.
رومیانه روی دارد زنگیانه زلف و خال
و آن کمان ابروانش بین که باشد پر عتیب.
مولوی
عتیب
- عتیب
- پدر قبیله ای است از یمن. (منتهی الارب) (آنندراج)
عجیب
- عجیب
- شگفت، شگفت آور
عتیق
- عتیق
- باستان
عتید
- عتید
- حاضر و آماده، مهیا، جسیم، تناور
عقیب
- عقیب
- آنکه پس از دیگری می آید، ازپی آینده، چیزی که پس از چیز دیگر باشد، دنبال، دنباله
عجیب
- عجیب
- هر چه از آن تعجب می کنند، شگفت آور، شگرف، به طور شگفت آور مثلاً غروب ها عجیب دلگیر بود
