معنی شیرین بیان
- شیرین بیان((بَ))
- گیاهی است علفی و پایا از تیره سبزی آساها. رنگ گل هایش مایل به آبی. ریشه و ساقه آن مصرف دارویی دارد
واژههای مرتبط با شیرین بیان
شیرین بیان
- شیرین بیان
- آنکه خوش و دلنشین تکلم کند گیاهی خوشبو و معطر که سائیدء ریشه آن برای دردهای معده ای مفید باشد و 04 برابر شکر شیرینی دارد
شیرین بیان
- شیرین بیان
- گیاهی علفی پایا با شاخه های بلند وگل های زرد یا کبودرنگ که بلندیش به یک متر می رسد و در ریشۀ آن غده هایی سیاه تولید می شود که دو نوع شیرین و تلخ است و نوع شیرین آن در طب به کار می رود، سوس، مهک
شیرین بیان
- شیرین بیان
- ریشه دوایی که به تازی اصل السوس گویند. (ناظم الاطباء). سوس. دارهرم. غلوخزیا. غلوقزیا. عودالسوس. قلوقیریزا. غلوقوریزا. موئینه. (یادداشت مؤلف). اسم ترکی سوس است. (تحفۀ حکیم مؤمن). گیاهی است علفی و پایا از تیره سبزی آساها که به ارتفاع 50 سانتی متر تا یک متر می رسد. این گیاه بومی جنوب اروپا و شمال افریقا و نواحی معتدل آسیا می باشد (در اکثر نقاط ایران خصوصاً نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان بفراوانی می روید). برگهای آن مرکب و از 4 تا 7 زوج برگچه به اضافۀ یک برگچۀ انتهایی تشکیل یافته است. گلهایش مایل به آبی و میوه اش نیام و شامل 5 تا 6 دانۀ مایل به قهوه یی است. ریشه و ساقۀ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. عصارۀ شیرین بیان به مناسبت شیرینی طعم آن جهت مخفی کردن طعم ناپسند بعضی داروها نظیر کاسیا و گنه گنه مصرف می شود و بعلاوه چون موجب کم شدن انقباضات روده می گردد آنرا بامسهل های قوی مخلوط می کنند تا از پیچش جلوگیری شود. سوس. اصل السوس. عرقسوس. عرق السوس. شجرهالسوس. مهک.
توضیح: ریشه شیرین بیان در بازار به نام آسه نیز عرضه میشود. (فرهنگ فارسی معین).
- ریشه شیرین بیان، عرق سوس. عرق دارهرم. (یادداشت مؤلف).
- شیرین بیان چینی، گونه ای شیرین بیان که در نواحی شمالی چین و همچنین شمال شرقی ایران (نواحی خراسان) و افغانستان بفراوانی می روید و طعم ریشه آن از دیگر انواع شیرین تر است. شیرین بیان خطایی. سوس چینی. سوس شوکی. (فرهنگ فارسی معین).
- شیرین بیان صحرایی، گونه ای گون که از ریشه و ساقۀ زیرزمینی آن عصارۀ شیرین مزه ای استخراج می کنند و همان مصارف دارویی شیرین بیان را دارد. (فرهنگ فارسی معین)
شیرین جهان
- شیرین جهان
- مرکب از شیرین (مطبوع، دلنشین) + جهان، نام دختر فتحعلی شاه قاجار
شیرین بانو
- شیرین بانو
- زن شیرین و حساس، بانوی زیبا و دلنشین
شیرین زبان
- شیرین زبان
- کسی که گفتار وی خوش آینده باشد، نطاق، زبان آور، سخنور
شیرین دهان
- شیرین دهان
- آن که در دهان وی حلاوت باشد، آن که دهانش زیبا باشد، آنکه با حلاوت سخن گوید
شیرین زبان
- شیرین زبان
- کسی که گفتارش شیرین و خوش آیند است، خوش سخن، بلیغ، فصیح
شیرین بهانه
- شیرین بهانه
- که بهانۀ خوش و دلپسند بیاورد:
از بس دهان تنگ تو شیرین بهانه است.
صائب تبریزی (از آنندراج).
هر دم هزار بوسه طلب را به گفتگوی
وامی کند ز سر لب شیرین بهانه اش.
صائب تبریزی (از آنندراج)