بدبختی. (یادداشت مؤلف). شوربخت بودن. تیره بختی. (فرهنگ فارسی معین). نکبت. ادبار. نحس بودن بخت. بدبختی. مقابل پیروزی. مقابل مقبلی: ز گیتی مرا شوربختی است بهر پراکنده بر جای تریاک زهر. فردوسی. که پیروزی و شوربختی ازوست تن آسانی و رنج و سختی ازوست. فردوسی. یکی را دگر شوربختی بود نیاز و غم و درد و سختی بود. فردوسی. که من با سپاهی بسختی درم برنج و غم و شوربختی درم. فردوسی. سوی چشمۀ شوربختی شتابد کرا آز باشد دلیل و نهازش. ناصرخسرو. کسی که بادۀ کین تو نوش خواهد کرد ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن. سوزنی. چوابر از شوربختی شد نمکبار دل از شیرین شورانگیز بردار. نظامی. و آن شیفته دل ز شوربختی میکرد صبوریی بسختی. نظامی. میزد نفسی به شوربختی میزیست بصد هزار سختی. نظامی. سعدی قلم بسختی رفته ست و شوربختی پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضا را. سعدی
بدبختی. ادبار. (فرهنگ فارسی معین). تیره بختی: روز خفاش است کور از کوربختی زآنکه او دشمنی در خفیه با خورشید خاور می کند. سلمان (از آنندراج). رجوع به کوربخت شود
