معنی سکنه
- سکنه((سَ کَ نِ یا نَ))
- ساکنین، سکون، استقامت، جمع سکنات
واژههای مرتبط با سکنه
سکنه
- سکنه
- کسانی که در جائی ساکن شده و جای و مقام گزیده اند، مردم صحرا نشین
سکنه
- سکنه
- ساکنان، محل پیوستگی گردن و سر
سکنه
- سکنه
- حالتی که شخص در آن هست، وضع، محل اتصال سر و گردن، جمع سکنات
سکنه
- سکنه
- مخفف اسکنه که برمۀ نجاران است و به عربی بیرم گویند. (آنندراج) (رشیدی). مخفف اسکنه است و آن افزاری باشد درودگران را که بدان چوب سوراخ کنند و بشکنندو آن را به عربی بیرم خوانند. (برهان) :
که شکستی چو چوب را سکنه
سر و روی حروفم از شکنه.
سنایی
سکنه
- سکنه
- جای باش. ج، سکنات. (منتهی الارب) (آنندراج). عالم دیگر:
گر مختصر است عالم کون
رای تو بدو نمی گراید
بخرام که سکنۀ دگر هست
تا آن دگرت چگونه آید.
انوری.
در منزل دل غم تو می آید و بس
در سکنۀ جان غم تومی پاید و بس.
انوری
قرارگاه سر از گردن. (آنندراج) (منتهی الارب)
سکنه
- سکنه
- جَمعِ واژۀ ساکن. کسانی که در جایی ساکن شده و جای و مقام گزیده اند. (ناظم الاطباء).
- سکنۀ صحرا، درختان سبز و امثال آن. (آنندراج) (ناظم الاطباء).
- ، مردمان صحرانشین. (ناظم الاطباء).
- ، آب. (ناظم الاطباء).
- سکنۀ عالم، همه مخلوقات عالم. همه مخلوقات. (شرفنامه منیری). عموم مخلوقات. (ناظم الاطباء).
- سکنۀ کانون اخگر، آتش. (ناظم الاطباء) ، انگشت و زغال. (ناظم الاطباء). رجوع به همین کلمه شود
سکنه
- سکنه
- باشندگان، جمعیت، ساکنین، مقیمان، نفوس
سکینه
- سکینه
- آرامش، آهستگی، نام دختر امام حسین (ع)
اسکنه
- اسکنه
- وسیله ای که نجاران با آن چوب را سوراخ میکنند
