معنی زکان
- زکان((زَ))
- کسی که از روی خشم یا دلتنگی با خود حرف بزند
واژههای مرتبط با زکان
زکان
- زکان
- کسی که خود به خود سخن گوید
زکان
- زکان
- کسی که از روی خشم و دلتنگی زیر لب سخن می گوید، لُند لُند کننده، غُر غُر کننده، ژَکَنده، ژَکان
زکان
- زکان
- شخصی را گویند که از خود رمیده باشد و خود بخود سخن گوید. (برهان) (از ناظم الاطباء). خود به خود حرف زننده. (انجمن آرا) (آنندراج). آنکه از خود رمیده بود. و قیل به ازای فارسی. (شرفنامۀ منیری). ژکان. ژگان. در حال زکیدن. زکنده. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). رجوع به زکیدن و ژکان شود
زکان
- زکان
- زل زدن، خیره به چیزی نگاه کردن ممتد، سست عقیده
زمان
- زمان
- جریانی پیوسته، بی آغاز، و بی انجام که در طی آن حوادثی برگشت ناپذیر از گذشته به حال تا آینده رخ میدهد، به صورت پسوند همراه با بعضی نامها می آید و نام جدید می سازد مانند فرخ زمان
زیان
- زیان
- ضرر، خسارت
زنان
- زنان
- نسوان
ازکان
- ازکان
- گمان کردن، درست در آمدن گمان، یاد دادن
دکان
- دکان
- جائی مانند اطاق در کنار کوچه یا خیابان برای فروش کالا
