رِشوه، آنچه از پول و مانند آن به کسی می دهند تا کاری برخلاف وظیفۀ خود انجام دهد یا حق کسی را ضایع و باطل کند یا حکمی برخلاف حق و عدالت بدهد، پاره، بُلکَفد، بُلکَفت، بُرگَند
رُشْوَت. رشوه و پاره و مزد. (ناظم الاطباء). اتاوه. پاره. رشوه. رشوه. برطیل. بَرْطَلَه. پاره ای که برای برآمدن کاری دهند. (یادداشت مؤلف). آنچه بر کسی دهند تا کارسازی به ناحق کند، و در فارسی قدیم آنرا پاره گویند. (غیاث اللغات از منتخب اللغات و شرح نصاب). پاره یعنی چیزی که برای کارسازی ناحق به کسی دهند، و با لفظ دادن و گرفتن و ستاندن و خوردن مستعمل. (آنندراج) : چون خصم سر کیسۀ رشوت بگشاید دروقت شما بند شریعت بگشایید. ناصرخسرو. آنکه فقیه است از املاک او پاک تر آنست که از رشوت است. ناصرخسرو. هر یکی همچو نهنگی و ز بس جهل و طمع دهن علم فراز و دهن رشوت باز. ناصرخسرو. رشوت حکمش دهد جوشن مریخ را چون به کف شاه دید تیغ زحل گون فلک. خاقانی. کجا خازن لشکر و گنج من به رشوت مگر کم کند رنج من. نظامی. چو یاقوتم نبید خام گیرد به رشوت با طبرزد جام گیرد. نظامی. چون دهد قاضی به دل رشوت قرار کی شناسد حق از مظلوم زار. مولوی. قاضی که به رشوت بخورد پنج خیار ثابت کند ازبهر تو صد خربزه زار. سعدی. - رشوت خواستن، پاره خواستن. طلب پاره و رشوه از کسی. (یادداشت مؤلف). استرشاء. (دهار)
