برتری نمودن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). برتری کردن. (دهار). بلندی گرفتن و بالا شدن. (از اقرب الموارد) (از المنجد). بلندی جُستن و کنایه از غرور و تکبر. (غیاث اللغات) (آنندراج) : ترفعت بی همتی عن کذا. (از المنجد) : تا کاروی (بوسهل) بدان درجه رسید که از وزارت ترفع می نمود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 334). و اوج دولت آن خاندان ایام ملک او (نصر بن احمد سامانی) بود و اسباب تمنع و علل ترفع در غایت ساختگی. (چهارمقاله ص 31). این فروع است و اصولش آن بود که ترفع شرکت یزدان بود. مولوی. پس اعوذ ازبهر چه باشد چو سگ گشته باشد از ترفع تیزتگ. مولوی. ، بلند کردن مرد چیزی را. (از اقرب الموارد) (از المنجد)
