معنی تارک نشین
- تارک نشین((رَ. نِ))
- بالانشین، بلندپایه، والامقام
واژههای مرتبط با تارک نشین
تارک نشین
- تارک نشین
- کسی که بتارک جای دارد بالا نشین، بلند پایه والا مقام
تارک نشین
- تارک نشین
- کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام:
زمین را منم تاج تارک نشین
ملرزان مرا تا نلرزد زمین.
نظامی
تاریک نشان
- تاریک نشان
- اصطلاح قالی بافی است (در کرمان)
چابک نشین
- چابک نشین
- چالاک. کسی که چابک و سبک نشیند و خیزد. خوش ادا:
چنان چابک نشین بود آن دلارام
که برجستی برین مقدار ده گام.
نظامی (خسرو و شیرین)
خاک نشین
- خاک نشین
- متواضع و خاکسار
تاک نشان
- تاک نشان
- رزبان، کشاورز
تارک شدن
- تارک شدن
- چیز آموخته را فراموش کردن
تاک نشان
- تاک نشان
- آنکه درخت انگور می کارد،
برای مِثال بودم آن روز در این میکده از دردکشان / که نه از تاک نشان بود و نه از تاک نشان (جامی - ۴۰۱)
خاک نشین
- خاک نشین
- کسی که بر روی خاک می نشیند، کنایه از خاکسار، کنایه از بدبخت
