معنی پک
- پک((پُ))
- یک بار کشیدن سیگار و چپق، برجستن و فروجستن
واژههای مرتبط با پک
پک
- پک
- غوک وزغ چغز قورباغه غنجموش بزغ ضفدع
پک
- پک
- پوک
دَم، نفس، دَم یا نفسی که به قلیان، چپق یا سیگار می زنند
تابعِ لُک، گُنده، ستبر، درشت مثلاً لُک و پُک، ناهموار
پُتک
یک طرف قاب یا بُجول که با آن قمار می کنند
پک زدن: دود سیگار یا قلیان یا چپق را با نفس به دهان کشیدن
پک
- پک
- قورباغه، وَزَغ، جانوری از ردۀ دوزیستان با پاهای قوی و پره دار که در آب تخم می ریزد، برخی از انواع آن از بدن خود مایعی رقیق و سمّی جدا می کند، نوزاد بی دست و پای آن دارای سر بزرگ، دُم دراز و آبشش است
بَزَغ، غورباغه، وُک، غوک، بَک، چَغز، جَغز، غَنجموش، مَگَل، ضِفدِع، قاس، کَلا، کَلائو
پک
- پک
- وزغ، قورباغه
پک
- پک
- بند انگشت دست یا پا
پک
- پک
- گنده و درشت، جامه سخت و درشت
پک
- پک
- بی هنر، خودپسند، پله، پله های نردبان
پک
- پک
- نام دهستان سن و اُواز از ایالت ورسای. دارای 4603 تن سکنه. و راه آهن از آن میگذرد
پک
- پک
- غوک. وزغ. چغز. قرباغه. بزغ. مکل. (اوبهی). قاس. غنجموش. ضفدع:
ای همچو یک پلید و چنو دیده ها برون
مانند آن کسی که مر او را کنی خَبَک
تا کی همی درآئی و گردم همی دوی
حقا که کمتری و فژاگن تری ز پک.
دقیقی یا لبیبی (از لغت نامۀ اسدی).
، رعنائی بود و گرد کسی برگردیدن نیز بطمع گویند ولیکن از آن ِ پیشین درست تر است. (لغت نامۀ اسدی). خودآرای و خودپسند را گویند و به این معنی به ضم اول هم گفته اند. (برهان قاطع) :
تا کی همی درآیی و گردم همی دوی
حقا که کمتری ّ و فژاگن تری ز پک.
خسروانی (از لغت نامۀ اسدی).
آن یکی بی هنر عزیز چراست
وین دگر خوارمانده زیر سمک
این علامت نه آن هستی بود
پس چه دعوی کنی بدو و چه پک ؟
خسروی (از لغت نامۀ اسدی).
، هر یک از پله های نردبان. (برهان قاطع). پایۀ نردبان، تک و پوی. (اوبهی) ، آلات خانه را از کاسه و کوزه و غیره گویند. (اوبهی)