معنی بیدخشت

بیدخشت((خِ)): شکرکی که روی درخت بید بوجود می آید. از آن برای نرم کردن، سفید و شیرین کردن دارو استفاده می کنند

فرهنگ لغت هوشیار

بیدخشت: ماده ای که از نوعی درخت بید گرفته می شود، این ماده در گرمای تابستان روی تنۀ درخت به صورت مایع تولید می شود. آن را با تیغه های فلزی آغشته به آرد از تنۀ درخت جمع می کنند و در ظرف آرد می ریزند که به هم نچسبد، طعمش شیرین و خاصیت آن شبیه خاصیت شیرخشت است و برای لینت مزاج و نرم کردن سینه و شیرین ساختن داروها به کار می رود، شکرک درخت بید، بیدانگبین

فرهنگ فارسی عمید

بیدخشت: گزی که از ساقه های درخت بید خارج میشود. (دائره المعارف فارسی). شکرکی که روی درخت بید بعلت شته ای مخصوص ایجاد میشود. بید انگبین. (فرهنگ فارسی معین). مَنّی که از صفصاف مشقق یعنی بید بیدخشتی تراود. منی است که بر اوراق بید افتد ببهاران و گاه به اندازه ای باشد که چند گز زمین را تر کند و زنبوران بر آن گرد آیند. و مردمان تازۀ آنرا چون عسل خورند و خشک آنرا مانند ملینی بکار برند. تودۀ من و شیرینی که در بهار میان انبوهی از برگهای بید پدید آید بر سرشاخهای نو است و زنبوران برآن گرد آیند و باغبانان شیرینی را گرفته خشک کنند و در طب چون شیر خشت بکار برند. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بیدهشت: مُرَکَّب اَز: بی + دهشت، بی بیم و بی هول. (ناظم الاطباء)، رجوع به دهشت شود

لغت نامه دهخدا

بیدخشتی: نوعی از درخت بید که از درختان جنگلهای شمال ایران است وآنرا فک نیز میخوانند. (جنگل شناسی ساعی ج 1 ص 195)

لغت نامه دهخدا

بیداشت: بی پروا، متساهل و غافل، (آنندراج)، غافل و کاهل و بی خبر، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فرهنگ نامهای ایرانی

فرهنگ لغت هوشیار

بیدخت: زُهرِه، دومین سیارۀ منظومۀ شمسی که قدما آنرا سعد می دانستند و به خنیاگری نسبت می دادند، ناهید، وِنوس، بغدُخت، بیلُفت، خُنیاگَر فَلَک، مُطرِبۀ فَلَک

فرهنگ فارسی عمید

واژه‌های مرتبط با بیدخشت