پیش روشنی در نوگری (بدیع) روشی است که گوینده یا سراینده در آغاز گفتار یا چکامه (قصیده) واژه هایی را میظورد که پیشاپیش روشنگر زمینه سخن است آنست که مصنف یا شاعر در ابتدای خطبه کتاب یا مطلع قصیده الفاظ چند ایراد کند که خواننده بمحض خواندن آنها از مقصد و مراد نویسنده و گوینده آگاه گردد
در ادبیات در فن بدیع آوردن کلمات و عباراتی در دیباچۀ کتاب یا مطلع قصیده که دلالت بر موضوع کتاب یا قصیده می کند و خواننده به محض خواندن آن کلمات متوجه می شود که نویسنده یا شاعر در چه موضوعی بحث می کند
