لایق و سزاوار و زیبا. (برهان قاطع) (هفت قلزم) (از انجمن آرا) (از آنندراج). لایق. (مؤید الفضلاء). درخور و سزاوار. (رشیدی). سزاوار و لایق و شایسته و مناسب،. (ناظم الاطباء). سزاوار. لایق. شایسته. (فرهنگ فارسی معین). اندرخورا. اندرخورد. درخور: نوشتند نامه به ارجاسب زشت هم اندرخور آن کجا او نوشت. دقیقی. بشاه جهان گفت زردشت پیر که در دین ما این نباشد هژیر که تو باژ بدهی بسالار چین نه اندرخور آید به آیین و دین. دقیقی. بدرگه فرست آنکه اندرخورست ترا کردگار جهان یاور است. فردوسی. چو نیکی کنی نیکی آیدبرت بدی را بدی باشد اندرخورت. فردوسی. اگر ما گنهکار و بدگوهریم بدین پادشاهی نه اندرخوریم. فردوسی. گرت چیزی اندرخور شهریار فزونی بود آید او را بکار. اسدی. اگر داد خواهیم در نیک و بد بدادیم معذور و اندرخوریم. ناصرخسرو. گفتم هنر پدید کن اندرخور جواب گفتا که در جواب پدید آورد هنر. ناصرخسرو. من اندرخور بندگی نیستم وز اندازه بیرون تودرخورد من. سعدی. و رجوع به اندرخورا و اندرخورد و اندرخوردن و درخور شود
ناسزاوار ناشایسته: (از بهر پایندگی این درنفسها و دوری آن ازمحالهاو نادر خورها، {ناپسند نامطبوع: ورنباشدتشنه اوراسلسبیل گرچه سرد و خوش بود نادر خوراست. (ناصرخسرو)
لایق و سزاوار و زیبا. (برهان قاطع). لایق و زیبا. (مؤید الفضلاء). لایق. زیبا. ازدر. اندرخور. اندرخورا. درخورد. شایان. فراخور. (از شرفنامۀ منیری) : مر زنان راست جامه اندرخورد هرچه باشد رواست جامۀ مرد. سنایی. نیست هرکس در محبت مرد او نیست اندرخورد هر دل درد او. رکن الدین کرمانی. زینت از بهر زن بود که بمرد جز قزاکند نبوداندرخورد. لطیفی
