مقدمه مفهومی در علوم کامپیوتر، اصطلاح «خوش ترکیب» (well-formed) به ساختارهایی اطلاق می شود که تمام قوانین نحوی و ساختاری مربوط به خود را رعایت کرده اند. این مفهوم در حوزه های مختلفی از برنامه نویسی تا پردازش اسناد XML کاربرد دارد. یک ساختار خوش ترکیب شرط لازم (اما نه کافی) برای معتبر بودن (valid) محسوب می شود. تاریخچه و تکامل مفهوم خوش ترکیبی ریشه در نظریه زبان های صوری و دستور زبان های مستقل از متن دارد که در دهه 1950 توسعه یافتند. با ظهور زبان های نشانه گذاری مانند SGML و سپس XML در دهه 1990، این مفهوم اهمیت عملی بیشتری پیدا کرد. امروزه در بسیاری از استانداردهای وب و زبان های برنامه نویسی، خوش ترکیبی شرط اساسی برای پردازش صحیح محسوب می شود. مولفه های خوش ترکیبی - رعایت سلسله مراتب تگ ها در XML/HTML - بستن صحیح تمام عناصر - استفاده صحیح از کاراکترهای خاص - رعایت محدودیت های نام گذاری - ترتیب صحیح عناصر کاربردهای صنعتی - پردازش اسناد XML/HTML - تجزیه و تحلیل کد منبع - اعتبارسنجی داده های ساختاریافته - توسعه کامپایلرها و مفسرها - سیستم های مدیریت محتوا چالش های فنی - تشخیص خطاهای نحوی پیچیده - پردازش کارآمد اسناد بزرگ - تفاوت استانداردها بین سیستم ها - مدیریت نسخه های مختلف استانداردها - یکپارچه سازی با سیستم های legacy راهکارهای پیشرفته - استفاده از DTD یا Schema برای تعریف ساختار - بهره گیری از پارسرهای اعتبارسنجی - پیاده سازی الگوریتم های تجزیه کارآمد - سیستم های گزارش خطای هوشمند - ابزارهای تبدیل خودکار به فرم خوش ترکیب نتیجه گیری و روندهای آینده با افزایش حجم داده های ساختاریافته در سیستم های مدرن، اهمیت مفهوم خوش ترکیبی بیش از پیش شده است. آینده این حوزه احتمالاً شاهد توسعه ابزارهای هوشمندتری برای تحلیل و اصلاح خودکار ساختارها خواهد بود.
