مقدمه مفهومی درباره واژه یونی کد (Unicode) یک استاندارد صنعتی جهانی است که برای نمایش و پردازش متن در سیستم های کامپیوتری طراحی شده است. این استاندارد به هر نویسه (حرف، عدد، علامت و...) یک کد عددی منحصر به فرد اختصاص می دهد و هدف آن جایگزینی تمام استانداردهای کدنویسی قدیمی با یک سیستم یکپارچه است. یونی کد از تمام سیستم های نوشتاری زنده جهان پشتیبانی می کند و امکان نمایش چندزبانه را در برنامه های کامپیوتری فراهم می سازد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در برنامه نویسی مدرن، یونی کد پایه تمام پردازش های متنی است. در توسعه وب، استفاده از UTF-8 (یکی از فرم های یونی کد) استاندارد اصلی است. در پایگاه داده ها، انواع داده های یونی کدی برای ذخیره متن به کار می روند. در سیستم عامل های مدرن، یونی کد برای نمایش رابط کاربری چندزبانه استفاده می شود. در برنامه های کاربردی، یونی کد امکان محلی سازی (Localization) را فراهم می کند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. نمایش صحیح نام های فارسی در برنامه ها. 2. پشتیبانی از ایموجی ها در پیام رسان ها. 3. ذخیره سازی متون چندزبانه در پایگاه داده. 4. نمایش همزمان متن چینی و عربی در یک سند. 5. استفاده از نمادهای ریاضی و تخصصی در نرم افزارها. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های مدرن، پشتیبانی از یونی کد یک الزام اساسی است. در توسعه نرم افزار، انتخاب صحیح فرم یونی کد (مانند UTF-8 یا UTF-16) بر عملکرد سیستم تأثیر می گذارد. در طراحی پایگاه داده، تعیین صحیح نوع فیلدهای متنی اهمیت حیاتی دارد. در سیستم های توزیع شده، تضمین یکنواختی کدگذاری در تمام اجزا ضروری است. در رابط های کاربری، پشتیبانی از یونی کد امکان توسعه بین المللی را فراهم می کند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف یونی کد در سال 1991 با نسخه 1.0 معرفی شد. در دهه 1990 به تدریج توسط سیستم عامل ها و نرم افزارها پذیرفته شد. در سال 2000 با معرفی UTF-8 به عنوان استاندارد وب، تحولی بزرگ ایجاد کرد. امروزه یونی کد به نسخه 14 رسیده و از بیش از 140,000 نویسه پشتیبانی می کند. تفکیک آن از واژگان مشابه یونی کد با ASCII (که فقط 128 نویسه را پشتیبانی می کند) و دیگر استانداردهای کدنویسی محلی (مانند ISO-8859) تفاوت دارد. همچنین یونی کد یک استاندارد انتزاعی است، در حالی که UTF-8، UTF-16 و UTF-32 روش های پیاده سازی این استاندارد هستند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در پایتون 3: همه رشته ها به صورت پیش فرض یونی کد هستند. در جاوا: کلاس String از UTF-16 استفاده می کند. در جاوااسکریپت: رشته ها بر اساس UTF-16 پیاده سازی شده اند. در #C: نوع string از UTF-16 پشتیبانی می کند. در SQL: انواع داده ای مانند NVARCHAR برای ذخیره یونی کد استفاده می شوند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک سوءبرداشت رایج این است که همه سیستم ها به صورت پیش فرض از یونی کد پشتیبانی می کنند. چالش اصلی مدیریت تبدیل بین کدگذاری های مختلف و مشکلات مرتبط با ترتیب بایت (BOM) است. همچنین برخی توسعه دهندگان ممکن است تفاوت بین یونی کد و UTF-8 را درک نکنند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی یونی کد پایه و اساس تمام پردازش های متنی مدرن است. توسعه دهندگان باید با مفاهیم پایه یونی کد و روش های پیاده سازی آن آشنا باشند. انتخاب صحیح کدگذاری و مدیریت تبدیل بین فرمت های مختلف برای توسعه برنامه های بین المللی ضروری است.
مقدمه مفهومی درباره واژه کدبندی (Encode) به فرآیند تبدیل داده ها از یک فرمت به فرمت دیگر اشاره دارد که معمولاً برای اهداف ذخیره سازی، انتقال یا پردازش کارآمدتر انجام می شود. این تبدیل می تواند شامل تغییر ساختار داده، فشرده سازی، رمزنگاری یا تطبیق با استانداردهای خاص باشد. کدبندی در بسیاری از حوزه های فناوری اطلاعات از ارتباطات دیجیتال تا پردازش چندرسانه ای نقش حیاتی دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در پردازش متن: کدبندی کاراکترها. در چندرسانه ای: فشرده سازی صوت و تصویر. در شبکه: فرمت بندی بسته ها. در امنیت: رمزنگاری داده. در پایگاه داده: سریال سازی اشیا. در وب: کدبندی URL. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT تبدیل متن به UTF-8. فشرده سازی ویدیو با H.264. رمزنگاری داده با AES. سریال سازی JSON. کدبندی Base64 برای ایمیل. تبدیل صوت به MP3. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های توزیع شده، کدبندی کارآمد داده مهم است. در پردازش چندرسانه ای، کیفیت و حجم را متعادل می کند. در امنیت، از حریم خصوصی محافظت می کند. در شبکه، سازگاری بین سیستم ها را فراهم می کند. در رابط های برنامه نویسی، تبادل داده را استاندارد می کند. در وب، نمایش صحیح محتوا را ممکن می سازد. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم کدبندی از اولین روزهای ارتباطات دیجیتال وجود داشت. در دهه 1990 با ظهور وب و چندرسانه ای اهمیت یافت. امروزه با استانداردهای پیشرفته تری توسعه یافته است. تفکیک آن از واژگان مشابه کدبندی با Encryption (که برای امنیت است) و Compression (که برای کاهش حجم است) متفاوت است. همچنین با Serialization که برای تبدیل ساختارهاست تفاوت دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با متد encode(). در Java با Charset. در JavaScript با TextEncoder. در C با کتابخانه های iconv. در شبکه با پروتکل های استاندارد. در وب با تگ های meta. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت: همه کدبندی ها قابل برگشت هستند (برخی مانند هش یکطرفه هستند). چالش اصلی: انتخاب استاندارد مناسب برای نیازهای خاص. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک عمیق از مفاهیم کدبندی برای توسعه دهندگان ضروری است. در آموزش مفاهیم پایه، تفاوت بین انواع کدبندی ها باید توضیح داده شود.
