مقدمه مفهومی درباره واژه واژه ’’نوعی’’ (Typical) در حوزه فناوری اطلاعات برای توصیف حالت ها، رفتارها یا ویژگی های معمول و مورد انتظار یک سیستم یا مؤلفه نرم افزاری به کار می رود. این اصطلاح معمولاً در مقابل موارد غیرمعمول، خاص یا استثنایی قرار می گیرد و به ایجاد انتظارات واقع بینانه از عملکرد سیستم کمک می کند. در مستندات فنی، مشخصات محصول و تحلیل های سیستم، شناخت رفتارهای نوعی برای طراحی راه حل های مناسب ضروری است. این مفهوم در زمینه های مختلفی از معماری نرم افزار تا تحلیل عملکرد سیستم ها کاربرد دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در تحلیل عملکرد، برای توصیف حالت های عادی سیستم استفاده می شود. در مستندسازی، برای شرح رفتارهای پیش فرض مؤلفه ها کاربرد دارد. در طراحی سیستم، برای تعریف سناریوهای معمول کاربری به کار می رود. در تست نرم افزار، برای ایجاد موارد تست بر اساس استفاده متداول استفاده می شود. در یادگیری ماشین، برای توصیف داده های معمول در مجموعه آموزش کاربرد دارد. در شبکه های کامپیوتری، برای توصیف الگوهای ترافیک عادی استفاده می شود. در رابط کاربری، برای طراحی بر اساس تعاملات رایج کاربران به کار می رود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. زمان پاسخگویی نوعی یک سرور تحت بار معمول 2. الگوی استفاده نوعی از یک برنامه موبایل 3. مصرف منابع نوعی یک الگوریتم 4. جریان کاری نوعی در یک سیستم ERP 5. اندازه نوعی یک بسته شبکه در پروتکل خاص 6. رفتار نوعی کاربران در یک وبسایت تجارت الکترونیک 7. حجم داده نوعی پردازش شده در یک سیستم ETL 8. تعداد درخواست های نوعی به یک API 9. معماری نوعی یک میکروسرویس 10. پارامترهای نوعی تنظیمات یک پایگاه داده. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، شناخت حالت های نوعی به طراحی مناسب کمک می کند. در تحلیل عملکرد، مقایسه بین حالت نوعی و فعلی مشکلات را آشکار می سازد. در طراحی کاربری، تمرکز بر سناریوهای نوعی تجربه بهتری ایجاد می کند. در مدیریت ظرفیت، پیش بینی بر اساس الگوهای نوعی انجام می شود. در مستندسازی، توصیف رفتارهای نوعی به درک بهتر سیستم کمک می کند. در طراحی الگوریتم ها، بهینه سازی برای موارد نوعی انجام می شود. در سیستم های تشخیص ناهنجاری، انحراف از حالت نوعی شناسایی می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف استفاده از این مفهوم به دهه 1960 و سیستم های اولیه بازمی گردد. در دهه 1970، در تحلیل سیستم های تجاری کاربرد یافت. در دهه 1980، در مستندات فنی استاندارد شد. در دهه 1990، در مهندسی نرم افزار رسمیت یافت. در دهه 2000، در معیارهای کیفیت سرویس مهم شد. در دهه 2010، در تحلیل کلان داده کاربرد گسترده یافت. امروزه در طراحی سیستم های هوشمند برای تشخیص ناهنجاری استفاده می شود. تفکیک آن از واژگان مشابه نوعی با متوسط که مقدار ریاضی است تفاوت دارد. با معمول که فراوانی را می سنجد متفاوت است. با استاندارد که الزامات رسمی دارد تفاوت دارد. با پیش فرض که بدون تنظیم خاص است نیز تفاوت دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python می توان با تحلیل آماری مقادیر نوعی را شناسایی کرد. در SQL با پرس وجوهای آماری می توان رفتارهای نوعی را یافت. در R با توابع آماری می توان داده های نوعی را تحلیل کرد. در سیستم های مانیتورینگ با تعریف آستانه ها، انحراف از حالت نوعی شناسایی می شود. در یادگیری ماشین با تشخیص ناهنجاری، داده های غیرنوعی پیدا می شوند. در سیستم های توزیع شده با تحلیل الگوها، رفتار نوعی سیستم مشخص می شود. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن 1. تصور اینکه حالت نوعی همیشه مطلوب است 2. عدم درک تفاوت بین نوعی و بهینه 3. باور غلط درباره ثابت بودن حالت نوعی 4. تصور اشتباه درباره عدم نیاز به طراحی برای موارد غیرنوعی 5. عدم توجه به تغییر حالت نوعی با گذشت زمان 6. باور نادرست درباره یکسان بودن حالت نوعی برای همه کاربران 7. تصور اینکه حالت نوعی نیازی به مستندسازی ندارد 8. عدم درک روش های علمی تعیین حالت نوعی. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مفهوم ’’نوعی’’ ابزار مهمی برای درک و پیش بینی رفتار سیستم ها در شرایط عادی است. استفاده صحیح از این مفهوم به طراحی سیستم های مقاوم و کاربرپسند کمک می کند. درک تفاوت بین حالت های نوعی و غیرنوعی برای توسعه راه حل های جامع ضروری است. با پیشرفت روش های تحلیل داده، تعیین دقیق تر حالت های نوعی امکان پذیر شده است. مستندسازی مناسب رفتارهای نوعی به نگهداری و توسعه بهتر سیستم ها کمک می کند.
