مقدمه مفهومی ردیابی (Tracing) به روش سیستماتیک ثبت و تحلیل اجرای برنامه ها و سیستم های کامپیوتری اشاره دارد. این فرآیند پیشرفته تر از لاگ گیری ساده است و معمولاً شامل ثبت رویدادها، زمان بندی ها، روابط علّی و مصرف منابع می شود. ردیابی به ویژه در سیستم های توزیع شده و معماری های میکروسرویس برای درک جریان کار در بین سرویس های مختلف ضروری است. تاریخچه و تکامل تکنیک های ردیابی از ابزارهای اشکال زدایی اولیه در دهه 1970 تکامل یافته اند. در دهه 2000 با ظهور معماری های سرویس گرا، ردیابی توزیع شده اهمیت یافت. امروزه چارچوب هایی مانند OpenTracing و OpenTelemetry استانداردهای صنعتی برای ردیابی هستند. زیرشاخه های کلیدی 1. ردیابی درخواست های توزیع شده 2. ردیابی عملکرد (Performance Tracing) 3. ردیابی امنیتی 4. ردیابی جریان داده 5. ردیابی end-to-end کاربردهای عملی • تحلیل عملکرد برنامه های پیچیده • عیب یابی مشکلات در معماری های میکروسرویس • نظارت بر سلامت سیستم های حیاتی • تحلیل الگوهای ترافیک شبکه • ممیزی امنیتی و انطباق چالش های فنی 1. یکپارچه سازی در سیستم های ناهمگن 2. مدیریت حجم داده های ردیابی 3. کاهش تأثیر بر عملکرد سیستم 4. همبسته سازی داده های ردیابی از منابع مختلف 5. تجسم و تحلیل مؤثر داده ها راهکارهای نوین • استانداردهای باز ردیابی توزیع شده • ابزارهای نمونه برداری هوشمند • سیستم های تحلیلی مبتنی بر هوش مصنوعی • معماری های ردیابی کم مصرف • پلتفرم های یکپارچه ردیابی و مانیتورینگ
