مقدمه مفهومی درباره واژه جمع جزئی در علوم کامپیوتر و محاسبات به مقداری اطلاق می شود که حاصل جمع بخشی از یک مجموعه اعداد است، پیش از محاسبه نتیجه نهایی. این مفهوم در حوزه های مختلفی از پردازش داده تا گزارش های مالی اهمیت ویژه ای دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در گزارش های مالی: محاسبه موقت مقادیر. در پردازش داده: تجمیع بخشی از نتایج. در تحلیل اطلاعات: محاسبات مرحله ای. در سیستم های فروش: فاکتورهای چندقسمتی. در یادگیری ماشین: محاسبات تدریجی. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. جمع هزینه های یک بخش در فاکتور. 2. محاسبه موقت میانگین های متحرک. 3. تجمیع داده های روزانه قبل از جمع ماهانه. 4. محاسبات مرحله ای در الگوریتم های کاهش داده. 5. گزارش های مالی میان دوره ای. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در سیستم های مالی، امکان بررسی موقت نتایج را فراهم می کند. در پردازش داده های حجیم، محاسبات را به بخش های کوچکتر تقسیم می کند. در گزارش گیری، سطوح مختلف خلاصه سازی را نمایش می دهد. در معماری داده، تجمیع اطلاعات را در مراحل مختلف ممکن می سازد. در الگوریتم های توزیع شده، محاسبات موقت را مدیریت می کند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم جمع جزئی از حسابداری سنتی وارد سیستم های کامپیوتری شد. در دهه 1960 با ظهور سیستم های مالی کامپیوتری رسمیت یافت. امروزه در سیستم های تحلیلی مدرن و پردازش داده های حجیم نقش کلیدی دارد. تفکیک آن از واژگان مشابه جمع جزئی نباید با ’’جمع تجمعی’’ اشتباه گرفته شود. جمع تجمعی شامل همه مقادیر تا آن نقطه است. همچنین با ’’میانگین موقت’’ متفاوت است که مقدار متفاوتی را محاسبه می کند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در SQL: با GROUP BY و ROLLUP. در Python: با کتابخانه های pandas و numpy. در Excel: با توابع Subtotal. در Java: با الگوهای تجمع داده. در Spark: با عملیات reduce. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که جمع جزئی همیشه قابل استناد است. چالش اصلی در سیستم های بلادرنگ، همگام سازی جمع های جزئی با داده های در حال تغییر است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده مناسب از جمع های جزئی می تواند به بهبود کارایی سیستم های محاسباتی و افزایش قابلیت ردیابی نتایج منجر شود. این مفهوم در طراحی سیستم های تحلیلی اهمیت ویژه ای دارد.
