مقدمه مفهومی درباره واژه نمودار ساختاری نوعی دیاگرام UML است که اجزای یک سیستم و روابط بین آنها را به صورت بصری نمایش می دهد. این نمودارها برای درک، طراحی و مستندسازی معماری سیستم های نرم افزاری ضروری هستند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در تحلیل سیستم ها، نمودارهای ساختاری برای نمایش ماژول ها استفاده می شوند. در معماری نرم افزار، رابطه بین کامپوننت ها را نشان می دهند. در پایگاه داده، ساختار جداول و روابط را ترسیم می کنند. در شبکه، توپولوژی را نمایش می دهند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. نمودار کلاس در برنامه نویسی شیءگرا. 2. نمودار کامپوننت در معماری نرم افزار. 3. نمودار پایگاه داده. 4. نمودار شبکه. 5. نمودار سلسله مراتبی سیستم فایل. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در فرآیند توسعه، این نمودارها به عنوان نقشه راه عمل می کنند. در معماری سیستم های توزیع شده، ارتباط بین سرویس ها را نشان می دهند. در پروژه های بزرگ، ابزاری برای ارتباط بین تیم ها هستند. در مستندسازی، مرجع مهمی محسوب می شوند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم نمودارهای ساختاری از دهه 1970 با روش های ساخت یافته تحلیل و طراحی مطرح شد. در دهه 1990 با استاندارد شدن UML رسمیت یافت. امروزه در روش های چابک نیز کاربرد دارند. تفکیک آن از واژگان مشابه نمودار ساختاری نباید با ’’نمودار رفتاری’’ اشتباه گرفته شود. نمودارهای رفتاری مانند نمودار توالی، رفتار سیستم را نشان می دهند نه ساختار آن. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف از ابزارهایی مانند: Enterprise Architect، Lucidchart، Visio، PlantUML، و Draw.io برای رسم این نمودارها استفاده می شود. در برخی IDEها مانند IntelliJ امکان تولید خودکار وجود دارد. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که این نمودارها فقط در فاز طراحی کاربرد دارند، در حالی که در کل چرخه حیات مفید هستند. چالش اصلی به روز نگه داشتن آنها با تغییرات سیستم است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده صحیح از نمودارهای ساختاری می تواند به درک بهتر سیستم، کاهش خطاهای طراحی و بهبود ارتباط بین ذینفعان کمک کند.
