مقدمه مفهومی درباره واژه برنامه راه اندازی (Startup Program) به نرم افزارها و اسکریپت هایی گفته می شود که به صورت خودکار و بدون نیاز به فراخوانی کاربر، در مراحل مختلف آغاز به کار یک سیستم عامل اجرا می شوند تا خدمات و قابلیت های مورد نیاز را فراهم کنند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در راه اندازی سرویس های سیستم، اجرای برنامه های ضروری، بارگذاری درایورها، راه اندازی ابزارهای امنیتی و فعال سازی نرم افزارهای پرکاربرد استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. آنتی ویروس هایی که با سیستم راه اندازی می شوند 2. سرویس های شبکه مانند Apache یا MySQL 3. ابزارهای مدیریت سیستم در پس زمینه 4. برنامه های کاربردی که به صورت خودکار اجرا می شوند 5. درایورهای سخت افزاری ضروری نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم عامل ها، برنامه های راه اندازی بخشی از فرآیند بوت هستند. در امنیت، ابزارهای محافظتی را فعال می کنند. در برنامه های کاربردی، قابلیت اجرای خودکار را فراهم می کنند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی آغاز سرویس ها را مدیریت می کنند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم برنامه های راه اندازی از سیستم عامل های اولیه دهه 1970 وجود داشت. در دهه 1990 با ظهور ویندوز و مکینتاش رایج شد. امروزه در تمام سیستم عامل های مدرن به صورت پیشرفته تری پیاده سازی می شوند. تفکیک آن از واژگان مشابه برنامه راه اندازی با سرویس سیستم تفاوت دارد: اولی می تواند برنامه کاربردی معمولی باشد. با درایورها نیز متفاوت است که مخصوص سخت افزار هستند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در ویندوز: افزودن به پوشه Startup یا رجیستری. در لینوکس: اسکریپت های init.d یا systemd. در مک: LaunchAgents و LaunchDaemons. در برنامه نویسی: تنظیم flagهای اجرای خودکار. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت: همه برنامه های راه اندازی ضروری هستند. چالش: مدیریت تأخیر راه اندازی و مصرف منابع. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت برنامه های راه اندازی از مهارت های مهم در بهینه سازی عملکرد سیستم و عیب یابی مشکلات آغاز به کار است.
