مقدمه مفهومی درباره واژه پرونده های راه اندازی (Startup Files) به مجموعه ای از فایل های پیکربندی و اسکریپت های اجرایی گفته می شود که در مراحل مختلف آغاز به کار یک سیستم عامل یا برنامه کاربردی اجرا می شوند تا محیط عملیاتی را آماده و پیکربندی کنند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در راه اندازی سیستم عامل ها، آغاز سرویس ها، تنظیم محیط کاربری، اجرای خودکار برنامه ها و مقداردهی اولیه سیستم های نرم افزاری استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. فایل های /etc/init.d در لینوکس 2. autoexec.bat در DOS 3. .bashrc در پوسته Bash 4. فایل های systemd با پسوند .service 5. تنظیمات راه اندازی در ویندوز (Registry Run Keys) نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم عامل ها، پرونده های راه اندازی بخش حیاتی از فرآیند بوت هستند. در برنامه های کاربردی، تنظیمات اولیه را تعیین می کنند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی آغاز سرویس ها را مدیریت می کنند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین پرونده های راه اندازی در سیستم عامل های اولیه دهه 1970 ظاهر شدند. در دهه 1980 با ظهور DOS استاندارد شدند. امروزه در سیستم عامل های مدرن به صورت پیشرفته تری پیاده سازی می شوند. تفکیک آن از واژگان مشابه پرونده های راه اندازی با اسکریپت های معمولی تفاوت دارند: در زمان و زمینه اجرای خاصی فعال می شوند. با فایل های پیکربندی نیز متفاوت هستند که ممکن است در طول اجرا نیز خوانده شوند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در لینوکس: اسکریپت های شل در /etc/init.d. در ویندوز: رجیستری و پوشه Startup. در برنامه نویسی: فایل های main یا __init__. در سیستم های ابری: metadata و user-data. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت: همه پرونده های راه اندازی ضروری هستند. چالش: مدیریت وابستگی ها و ترتیب اجرای صحیح. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت صحیح پرونده های راه اندازی از مهارت های مهم در پیکربندی سیستم ها و عیب یابی مشکلات بوت است.
