مقدمه مفهومی درباره واژه راه اندازی (Startup) در فناوری اطلاعات به دو مفهوم متفاوت اشاره دارد: 1) فرآیند آغاز به کار سیستم ها و نرم افزارها 2) شرکت های نوپایی که با ایده های نوآورانه در حوزه فناوری فعالیت می کنند. این واژه بسته به متن می تواند هر یک از این معانی را داشته باشد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در زمینه سیستم ها: تنظیم فرآیند بوت، آغاز سرویس ها، اجرای خودکار برنامه ها. در زمینه کسب وکار: شرکت های نوپای فناوری، شتاب دهنده ها، اکوسیستم کارآفرینی. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. مراحل راه اندازی یک سرور لینوکس 2. شرکت های نوپای موفق مانند Uber و Airbnb 3. اسکریپت های راه اندازی در سیستم های ابری 4. برنامه های اجرا شونده هنگام ورود به سیستم 5. مراکز رشد فناوری و شتاب دهنده های استارتاپی نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها: مدیریت توالی راه اندازی سرویس ها، بهینه سازی زمان بوت. در استارتاپ ها: توسعه محصول حداقلی (MVP)، معماری مقیاس پذیر، پیاده سازی سریع ایده ها. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم فنی راه اندازی از اولین کامپیوترها وجود داشت. مفهوم کارآفرینی از دهه 1990 در دره سیلیکون رایج شد. امروزه هر دو مفهوم در فناوری اطلاعات کاربرد گسترده دارند. تفکیک آن از واژگان مشابه راه اندازی سیستم با بوت تفاوت دارد: اولی کلی تر است. استارتاپ کسب وکاری با SME متفاوت است: تمرکز بر نوآوری و رشد سریع. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در سیستم عامل ها: اسکریپت های init.d، systemd. در کسب وکار: مدل های lean startup، چارچوب های توسعه چابک. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت: همه شرکت های کوچک استارتاپ هستند. چالش فنی: بهینه سازی زمان راه اندازی سیستم های پیچیده. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک هر دو مفهوم راه اندازی برای متخصصان فناوری اطلاعات ضروری است، چه در سطح فنی و چه در سطح کسب وکار.
