مقدمه مفهومی درباره واژه گسترده (Spread) در فناوری اطلاعات به فرآیند توزیع داده ها، منابع محاسباتی یا پردازش در چندین مکان فیزیکی یا منطقی اشاره دارد که معمولاً برای بهبود کارایی، تحمل پذیری خطا یا مقیاس پذیری انجام می شود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در سیستم های توزیع شده، پایگاه داده های غیرمتمرکز، محاسبات ابری، شبکه های محتوا و الگوریتم های پردازش موازی استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. توزیع داده در سیستم های پایگاه داده NoSQL 2. پخش محتوا در شبکه های CDN 3. توزیع بار پردازشی در خوشه های سرور 4. الگوریتم های انتشار در شبکه های کامپیوتری 5. محاسبات لبه ای (Edge Computing) نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های مدرن، گسترده سازی به عنوان راهکاری برای مقابله با محدودیت های مقیاس پذیری عمل می کند. در سیستم های تحمل پذیر خطا، از طریق تکثیر داده ها قابلیت اطمینان را افزایش می دهد. در شبکه های بزرگ، کارایی را با کاهش فاصله تا کاربر نهایی بهبود می بخشد. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم گسترده سازی در دهه 1970 با ظهور شبکه های کامپیوتری مطرح شد. دهه 1990 شاهد رشد سیستم های توزیع شده بود. امروزه با ظهور اینترنت اشیا و محاسبات لبه ای به اوج اهمیت خود رسیده است. تفکیک آن از واژگان مشابه گسترده با توزیع شده تفاوت دارد: اولی بیشتر به عمل توزیع اشاره دارد، دومی به وضعیت سیستم. با replicate نیز متفاوت است که به تکثیر داده ها می پردازد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با کتابخانه های توزیع محاسبات مانند Dask. در JavaScript با تکنولوژی های WebRTC برای ارتباط همتا به همتا. در سیستم های پایگاه داده با مکانیزم های sharding. در شبکه های محتوا با پروتکل های اختصاصی CDN. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج: گسترده سازی همیشه عملکرد را بهبود می بخشد (در حالی که ممکن است هزینه های هماهنگی افزایش یابد). چالش اصلی: مدیریت یکپارچگی داده ها در محیط های گسترده. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی گسترده سازی یکی از راهکارهای کلیدی در طراحی سیستم های مقیاس پذیر مدرن است. توسعه دهندگان باید با الگوها و چالش های مرتبط با آن آشنا باشند.
