مقدمه مفهومی درباره واژه ’’Return Value’’ به مقدار یا نتیجه ای اطلاق می شود که یک تابع یا متد پس از پایان اجرا به محل فراخوانی بازمی گرداند. این مفهوم اساس پردازش تابعی و مدولار در برنامه نویسی است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در اغلب زبان های برنامه نویسی، توابع می توانند یک یا چند مقدار بازگردانند. این مقدارها معمولاً نتایج عملیات یا داده های پردازش شده هستند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در برنامه ای که عملیات جستجو در آرایه انجام می دهد، مقدار برگشتی می تواند شاخص عنصر مورد نظر باشد. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها Return Value به عنوان رابط بین تابع و سایر بخش های برنامه عمل می کند و امکان ارسال خروجی بدون استفاده از متغیرهای سراسری را فراهم می کند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف از دوران اولیه زبان هایی چون Fortran و C، مفهوم مقدار برگشتی در توابع وجود داشته است و امروزه در تمامی زبان ها پشتیبانی می شود. تفکیک آن از واژگان مشابه Return Value با متغیرهای خروجی (Output Parameters) متفاوت است. Return Value تنها یک مقدار (در اغلب زبان ها) برمی گرداند، در حالی که پارامترهای خروجی می توانند چندین مقدار را منتقل کنند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف Python: `def add(a, b): return a + b` C: `int sum(int x, int y) { return x + y; }` Java: `public int getTotal() { return total; }` چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن برخی توسعه دهندگان ممکن است فرض کنند که مقدار برگشتی همیشه باید مستقیماً استفاده شود، در حالی که گاهی می توان آن را نادیده گرفت یا فقط برای شرط سنجی به کار برد. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مقدار برگشتی ابزاری مهم در ساختارهای منطقی و ارتباط بین اجزای برنامه است و نقش کلیدی در قابلیت تست پذیری توابع ایفا می کند. خروجی تابع، داده بازگشتی، پردازش منطقی
