مقدمه مفهومی درباره واژه در دنیای فناوری اطلاعات و به ویژه برنامه نویسی، ’’Return’’ به معنای بازگرداندن کنترل یا مقدار از یک تابع یا روند اجرا به محل فراخوانی آن است. این عمل در بسیاری از زبان های برنامه نویسی استاندارد است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات دستور return در زبان هایی مانند C، Java، Python و PHP برای خروج از تابع و بازگرداندن مقدار استفاده می شود. این مفهوم پایه در طراحی و درک جریان اجرای برنامه است. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در برنامه ای که عملیات ریاضی انجام می دهد، تابعی می تواند مجموع دو عدد را محاسبه کرده و با دستور return مقدار نتیجه را بازگرداند. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها مفهوم ’’Return’’ برای ایجاد توابع ماژولار و قابل استفاده مجدد حیاتی است. بدون این امکان، تعامل بین قسمت های مختلف برنامه مختل می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف از دهه ۱۹۷۰ با ظهور زبان C و بعدتر Pascal، واژه return به صورت گسترده وارد زبان های برنامه نویسی شد و هم اکنون بخش اصلی هر زبان ساخت یافته ای است. تفکیک آن از واژگان مشابه دستور return با دستورات مشابه مانند break یا exit متفاوت است. return کنترل را از یک تابع بازمی گرداند، در حالی که break از حلقه ها خارج می شود و exit برنامه را خاتمه می دهد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python: `return x + y` در C++: `return value;` در JavaScript: `return result;` چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن برخی برنامه نویسان تازه کار تصور می کنند return صرفاً برای خروج از تابع است، در حالی که می تواند داده را نیز بازگرداند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی return کلید اساسی در پیاده سازی توابع منطقی و ساخت یافته است. فهم دقیق عملکرد آن برای طراحی مؤثر کد ضروری است. تابع، خروجی، کنترل برنامه
