مقدمه مفهومی درباره واژه واژه ’’Resident memory’’ به بخشی از حافظه سیستم اشاره دارد که توسط برنامه ها یا فرآیندهایی که در حافظه مقیم قرار دارند، استفاده می شود. این حافظه به طور مداوم و پس از راه اندازی سیستم در دسترس است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در سیستم عامل ها و نرم افزارهای مختلف، ’’resident memory’’ به میزان حافظه ای اطلاق می شود که توسط فرآیندهای مقیم استفاده می شود و به طور مداوم در حافظه سیستم باقی می ماند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در سیستم عامل هایی مانند ویندوز و لینوکس، بخش هایی از حافظه مانند درایورها یا برنامه های کاربردی ممکن است به طور ’’resident’’ در حافظه سیستم باقی بمانند تا دسترسی سریع به آنها ممکن باشد. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، مدیریت حافظه مقیم بسیار اهمیت دارد، زیرا این حافظه باید به طور مداوم برای فرآیندهای خاص نگهداری شود و در عین حال منابع سیستم به طور بهینه مدیریت شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف در سیستم های کامپیوتری اولیه، حافظه مقیم به طور گسترده استفاده می شد، به خصوص در سیستم های با منابع محدود که نیاز به اجرای مداوم برنامه ها داشتند. تفکیک آن از واژگان مشابه واژه ’’resident memory’’ با ’’virtual memory’’ تفاوت دارد. ’’Virtual memory’’ به طور موقت از حافظه ذخیره سازی استفاده می کند، در حالی که ’’resident memory’’ به حافظه ای اطلاق می شود که به طور دائم برای فرآیندهای مقیم اختصاص داده شده است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در زبان های برنامه نویسی مانند C یا C++، حافظه مقیم معمولاً با استفاده از توابع سیستم عامل برای تخصیص حافظه به فرآیندهای مقیم مدیریت می شود. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج این است که حافظه مقیم همیشه به طور بهینه استفاده می شود. در واقع، ممکن است برخی از برنامه ها و فرآیندهای مقیم منابع زیادی از سیستم مصرف کنند که موجب کاهش کارایی سیستم شود. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت بهینه حافظه مقیم برای حفظ کارایی و بهبود عملکرد سیستم های کامپیوتری ضروری است. حافظه مقیم، منابع سیستم، پردازش ها
