مقدمه مفهومی درباره واژه خصوصی یا Private در علوم کامپیوتر و برنامه نویسی به سطحی از دسترسی اشاره دارد که یک منبع (مانند متغیر، متد یا کلاس) فقط در محدوده تعریف شده خود قابل دسترسی باشد. این مفهوم به ویژه در برنامه نویسی شیءگرا اهمیت دارد، جایی که کپسوله سازی (Encapsulation) به عنوان یکی از اصول اصلی مطرح است. اعضای خصوصی یک کلاس فقط توسط متدهای همان کلاس قابل دسترسی هستند و از دسترسی مستقیم از خارج کلاس جلوگیری می شود. این مکانیزم به حفظ یکپارچگی داده ها کمک می کند و از تغییرات ناخواسته جلوگیری می نماید. در سایر حوزه های فناوری اطلاعات مانند شبکه های کامپیوتری، private به منابعی اشاره دارد که فقط در یک محدوده خاص (مثلاً شبکه محلی) قابل دسترسی هستند. درک صحیح از سطوح دسترسی خصوصی برای طراحی سیستم های امن و قابل نگهداری ضروری است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در برنامه نویسی شیءگرا، اعضای خصوصی کلاس ها استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، آدرس های IP خصوصی برای شبکه های داخلی کاربرد دارند. در سیستم های عامل، فایل ها و دایرکتوری های خصوصی برای کاربران وجود دارد. در پایگاه داده، دیدگاه های (Views) خصوصی داده ها را محدود می کنند. در سیستم های ابری، منابع خصوصی فقط برای مشتری خاص قابل دسترسی هستند. در APIها، متدهای خصوصی فقط برای استفاده داخلی طراحی شده اند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT تعریف متغیرهای خصوصی در کلاس های جاوا. استفاده از آدرس های 192.168.x.x در شبکه های خصوصی. فایل های تنظیمات خصوصی کاربران در سیستم های عامل. کلیدهای خصوصی در رمزنگاری نامتقارن. مخازن خصوصی در سرویس های GitHub. شبکه های خصوصی مجازی (VPN) برای ارتباط امن. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری شیءگرا، اعضای خصوصی کپسوله سازی را پیاده سازی می کنند. در سیستم های توزیع شده، منابع خصوصی امنیت را افزایش می دهند. در معماری میکروسرویس، سرویس های خصوصی فقط درون سیستم قابل دسترسی هستند. در سیستم های ابری، شبکه های خصوصی ارتباطات امن ایجاد می کنند. در چارچوب های برنامه نویسی، سطوح دسترسی مختلف از جمله خصوصی تعریف می شوند. در سیستم های مدیریت محتوا، محتوای خصوصی فقط برای کاربران مجاز نمایش داده می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم خصوصی در برنامه نویسی به زبان Simula در دهه 1960 بازمی گردد. در دهه 1980، زبان C++ سطوح دسترسی عمومی و خصوصی را معرفی کرد. در دهه 1990، آدرس های IP خصوصی استاندارد شدند. در دهه 2000، شبکه های خصوصی مجازی همه گیر شدند. در دهه 2010، مخازن کد خصوصی در سرویس هایی مانند GitHub مرسوم شدند. در سال های اخیر، محیط های اجرای خصوصی در رایانش ابری توسعه یافته اند. تفکیک آن از واژگان مشابه خصوصی نباید با محافظت شده (Protected) که دسترسی محدودتری دارد اشتباه گرفته شود. همچنین با عمومی (Public) که دسترسی بدون محدودیت است تفاوت دارد. خصوصی با داخلی (Internal) نیز متفاوت است که در برخی زبان ها به معنی دسترسی درون اسمبلی است. در برخی موارد ممکن است با محرمانه (Confidential) اشتباه گرفته شود که یک مفهوم امنیتی است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در جاوا، از کلمه کلیدی private برای اعضای کلاس استفاده می شود. در C++، اعضای خصوصی بعد از private: تعریف می شوند. در پایتون، قرارداد نام گذاری با _ برای نشان دادن خصوصی بودن استفاده می شود. در C#، private سطح دسترسی پیش فرض برای اعضای کلاس است. در Ruby، متدهای خصوصی با private تعریف می شوند. در زبان های مدرن، سطوح دسترسی پیچیده تری نیز وجود دارد. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک چالش رایج، تفاوت رفتار خصوصی در زبان های مختلف است. برخی ممکن است فکر کنند خصوصی در پایتون مانند جاوا است. در سیستم های پیچیده، تست اعضای خصوصی مشکل ساز است. یک سوءبرداشت رایج این است که خصوصی به معنی امن است. دسترسی به اعضای خصوصی از طریق بازتاب (Reflection) نیز چالشی است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده صحیح از سطوح دسترسی خصوصی کیفیت کد را بهبود می بخشد. در مستندات فنی، توصیه می شود سطح دسترسی اعضا به وضوح مشخص شود. برای پروژه های بزرگ، رعایت اصول کپسوله سازی ضروری است. در آموزش، تأکید بر تفاوت سطوح دسترسی مهم است. در طراحی سیستم ها، معماری باید تعادل مناسبی بین دسترسی ها ایجاد کند.
