مقدمه مفهومی پارامترها (Parameters) در برنامه نویسی به مقادیری اطلاق می شوند که به توابع یا روش ها ارسال می شوند و رفتار آنها را کنترل می کنند. این مفهوم اساسی در تمام زبان های برنامه نویسی وجود دارد و امکان انعطاف پذیری و استفاده مجدد از کد را فراهم می کند. کاربرد در فناوری اطلاعات 1. در توابع و متدهای برنامه نویسی 2. در فراخوانی های سیستمی 3. در APIها و وب سرویس ها 4. در اسکریپت های خط فرمان مثال های واقعی - پارامترهای ورودی توابع در پایتون - پارامترهای GET در URLها - آرگومان های خط فرمان در اسکریپت های Shell نقش در توسعه نرم افزار انواع پارامترها: - پارامترهای رسمی (Formal) - پارامترهای واقعی (Actual) - پارامترهای اختیاری (Optional) - پارامترهای متغیر (Varargs) تاریخچه تکامل مفهوم پارامترها: - 1950: معرفی در زبان های ماشین - 1960: استانداردسازی در زبان های سطح بالا - 2000: پارامترهای پیشرفته در زبان های مدرن تفاوت با مفاهیم مشابه - با ’’Argument’’ که مقدار واقعی ارسال شده است - با ’’Variable’’ که محل ذخیره داده است پیاده سازی فنی - در Python: پارامترهای موقعیتی و کلیدواژه - در Java: پارامترهای نوع دار - در C: پارامترهای اشاره گر چالش ها - مدیریت پارامترهای اختیاری - اعتبارسنجی مقادیر ورودی - مستندسازی پارامترها نتیجه گیری استفاده صحیح از پارامترها، قابلیت انعطاف و استفاده مجدد از کد را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
