مقدمه مفهومی روش ها بلوک های سازنده رفتار در برنامه نویسی شیءگرا هستند که امکان انجام عملیات روی داده های یک شیء را فراهم می کنند. این مفهوم اولین بار در زبان Simula معرفی شد و سپس در زبان های Smalltalk و C++ توسعه یافت. انواع روش ها 1) روش های نمونه (Instance Methods): روی شیء خاصی عمل می کنند 2) روش های کلاس (Class Methods): مستقل از شیء خاص 3) سازنده ها (Constructors) 4) ویرایشگرها (Mutators) 5) دریافتگرها (Accessors) 6) روش های انتزاعی (Abstract). ویژگی ها هر روش دارای نام، لیست پارامترها، نوع بازگشتی، سطح دسترسی (public, private, ...) و بدنه اجرایی است. روش ها می توانند overload یا override شوند و از polymorphism پشتیبانی کنند. مثال های عملی در Java: public void calculateArea() {...} در Python: def display_info(self): ... در C#: private string GetName() {...} تفاوت با تابع روش ها به کلاس ها تعلق دارند و به صورت ضمنی به شیء (this/self) دسترسی دارند، در حالی که توابع مستقل هستند. روش ها مفاهیم شیءگرایی مانند وراثت و چندریختی را پشتیبانی می کنند. الگوهای طراحی روش های کارخانه (Factory Method)، روش الگو (Template Method) و روش های مجازی (Virtual) از الگوهای رایج طراحی مبتنی بر روش ها هستند. بهینه سازی استفاده مناسب از روش های inline، حداقل کردن وابستگی ها، رعایت اصل تک مسئولیتی و بهینه سازی پارامترها می تواند عملکرد روش ها را بهبود بخشد. چالش ها روش های بسیار طولانی، پیچیدگی بیش از حد، وابستگی های زیاد و نامگذاری نامناسب از مشکلات رایج در طراحی روش ها هستند. روندهای نوین روش های توسعه یافته (Extension Methods) در C#، روش های پیش فرض در رابط ها (Java 8+) و روش های تابعی در برنامه نویسی تلفیقی از نوآوری های اخیر هستند. نتیجه گیری طراحی مناسب روش ها یکی از ارکان اصلی تولید کد تمیز و قابل نگهداری در برنامه نویسی شیءگرا است و تأثیر مستقیمی بر کیفیت نرم افزار دارد.
