مقدمه مفهومی پیام ها پایه و اساس ارتباطات دیجیتال هستند و می توانند اشکال مختلفی از متن ساده تا داده های ساختاریافته پیچیده داشته باشند. این مفهوم از ابتدای ظهور شبکه های کامپیوتری وجود داشته است. انواع پیام 1) پیام های شبکه: بسته های داده در پروتکل های ارتباطی 2) پیام های بین فرآیندی: در سیستم های توزیع شده 3) پیام های کاربری: در سیستم های چت و ایمیل 4) پیام های سیستمی: اطلاع رسانی خطاها و رویدادها. ساختار پیام یک پیام معمولاً شامل: 1) هدر (اطلاعات کنترل و مسیریابی) 2) بدنه (محتوی اصلی) 3) فوتر (اطلاعات پایانی مانند چک سام) می شود. فرمت های رایج شامل JSON، XML و Protocol Buffers هستند. الگوهای تبادل پیام 1) درخواست-پاسخ (Request-Reply) 2) انتشار-مشترک (Pub-Sub) 3) صف پیام (Message Queue) 4) پیام های رویداد (Event). هر الگو برای سناریوهای خاصی مناسب است. سیستم های مدیریت پیام ابزارهایی مانند RabbitMQ، Kafka، ActiveMQ و Amazon SQS امکان ذخیره، مسیریابی و تحویل مطمئن پیام ها را فراهم می کنند. این سیستم ها ویژگی هایی مانند تائید دریافت، تحویل تضمینی و ترتیب پیام ها را ارائه می دهند. امنیت پیام ها رمزنگاری (SSL/TLS)، احراز هویت، امضاهای دیجیتال و کنترل دسترسی از روش های حفاظت از پیام ها هستند. استانداردهایی مانند WS-Security برای پیام های وب سرویس وجود دارد. چالش ها تضمین تحویل، جلوگیری از گم شدن پیام ها، مدیریت ترتیب پیام ها، مقیاس پذیری و امنیت از چالش های اصلی سیستم های پیام رسانی هستند. روندهای نوین پیام رسانی بین دستگاه های IoT، استفاده از بلاکچین برای پیام رسانی امن و پیام های هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی از زمینه های در حال توسعه هستند. نتیجه گیری سیستم های پیام رسانی مدرن ستون فقرات معماری های توزیع شده و ابری هستند و درک عمیق مکانیزم های آنها برای مهندسان نرم افزار ضروری است.
