مقدمه مفهومی درباره واژه نوع رسانه (Media Type) که با نام MIME type نیز شناخته می شود، یک استاندارد برای مشخص کردن ماهیت و فرمت محتوای دیجیتال است. این سیستم طبقه بندی که توسط IETF استانداردسازی شده، به برنامه ها و سیستم ها کمک می کند تا نحوه پردازش و نمایش محتوا را تعیین کنند. هر نوع رسانه از دو بخش اصلی تشکیل شده است: نوع اصلی (مانند image، video، application) و زیرنوع (مانند jpeg، mp4، json). این سیستم در پروتکل های اینترنتی مانند HTTP و ایمیل کاربرد گسترده ای دارد و پایه ای برای تعامل استاندارد بین سیستم های ناهمگن است. انواع اصلی رسانه 1) application (مانند application/json) 2) audio (مانند audio/mpeg) 3) font (مانند font/woff2) 4) image (مانند image/png) 5) model (مانند model/3mf) 6) text (مانند text/html) 7) video (مانند video/mp4) کاربردهای پیشرفته در مرورگرهای وب، نوع رسانه تعیین می کند که چگونه محتوا باید نمایش داده شود. در APIهای RESTful، نوع رسانه برای مذاکره محتوا (Content Negotiation) استفاده می شود. در ایمیل ها، نوع رسانه ضمیمه ها را مشخص می کند. در سیستم های فایل، نوع رسانه رفتار پیش فرض را تعیین می کند. در پردازش ابری، نوع رسانه مسیر پردازش را مشخص می کند. در سیستم های جاسازی شده، نوع رسانه بهینه سازی پردازش را امکان پذیر می سازد. استانداردها و فرمت ها 1) استانداردهای IANA برای ثبت انواع رسانه 2) فرمت های مبتنی بر XML (application/xml) 3) فرمت های JSON (application/json) 4) فرمت های فشرده (application/gzip) 5) انواع رسانه های ترکیبی (multipart/) 6) انواع رسانه های پیام (message/) پیاده سازی در Python از ماژول mimetypes برای تشخیص نوع رسانه استفاده می شود. در JavaScript از typeof و بررسی هدرهای Content-Type استفاده می کنیم. در وب از تگ های و هدرهای HTTP استفاده می شود. در سیستم عامل ها از پایگاه های داده MIME-types استفاده می شود. در برنامه های کاربردی از کتابخانه هایی مانند libmagic برای تشخیص نوع فایل استفاده می کنیم. چالش ها و محدودیت ها تشخیص نادرست نوع رسانه، پشتیبانی از فرمت های جدید، امنیت در برابر حملات جعل نوع رسانه، مدیریت انواع سفارشی، و سازگاری با سیستم های قدیمی از جمله چالش های مهم هستند.
