مقدمه Keep Alive یک تکنیک ارتباطی در شبکه های کامپیوتری است که به حفظ اتصال بین دو نقطه (معمولاً کلاینت و سرور) کمک می کند. این مکانیزم از قطع شدن اتصالات به دلیل عدم فعالیت جلوگیری کرده و باعث بهبود عملکرد و کاهش تأخیر در ارتباطات شبکه می شود. در پروتکل هایی مانند HTTP، TCP و WebSocket کاربرد فراوان دارد. کاربرد در ارتباطات وب برای کاهش زمان بارگذاری صفحات. در برنامه های بلادرنگ مانند چت آنلاین. در انتقال فایل های حجیم. در ارتباطات ویدئو کنفرانس. در سیستم های IoT که نیاز به ارتباط دائمی دارند. مثال استفاده در مرورگرهای وب برای ارتباط با سرور. در اپلیکیشن های موبایل که نیاز به ارتباط دائمی دارند. در سرورهای بازی های آنلاین. در سیستم های بانکی آنلاین. در ارتباطات ویدئو استریمینگ. نقش کاهش سربار ایجاد اتصالات جدید. بهبود عملکرد برنامه های تحت شبکه. کاهش مصرف منابع سرور. افزایش سرعت پاسخگویی سیستم. امکان ارتباطات بلادرنگ و پایدار. تاریخچه اولین بار در پروتکل HTTP/1.1 معرفی شد. در اوایل دهه 2000 به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت. با ظهور برنامه های وب 2.0 اهمیت بیشتری یافت. در HTTP/2 بهبودهای قابل توجهی پیدا کرد. امروزه در پروتکل های مدرن مانند HTTP/3 و WebSocket به صورت پیشرفته تری پیاده سازی شده است. تفاوت با Connection Pooling که روش دیگری برای مدیریت اتصالات است متفاوت است. از مکانیزم های کش کردن (Caching) متمایز می باشد. با روش های قدیمی مثل اتصال و قطع مکرر فرق دارد. پیاده سازی در HTTP با هدر Connection: Keep-Alive. در TCP با تنظیمات خاص سیستم عامل. در WebSocket به صورت ذاتی پیاده سازی شده. در پایگاه داده ها با Connection Pooling. در برنامه نویسی شبکه با کتابخانه های خاص. چالش ممکن است باعث مصرف بیشتر منابع سرور شود. نیاز به تنظیم دقیق زمان timeout دارد. در صورت پیاده سازی نادرست ممکن است مشکلات امنیتی ایجاد کند. در محیط های با اتصال ضعیف ممکن است کارایی مطلوب را نداشته باشد. نتیجه گیری تکنیکی ضروری برای برنامه های شبکه ای مدرن. نیازمند دانش تخصصی برای تنظیم بهینه. در معماری های میکروسرویس اهمیت ویژه ای دارد. با پیشرفت پروتکل های شبکه، شکل های جدیدی از آن توسعه یافته اند. برای توسعه دهندگان back-end دانش آن حیاتی است.
