مقدمه مفهومی یکپارچه سازی (Integration) در مهندسی نرم افزار به فرآیند ترکیب اجزای نرم افزاری مستقل برای ایجاد یک سیستم کامل و کارا گفته می شود. این فرآیند می تواند در سطوح مختلف از ادغام ماژول های کد تا اتصال سیستم های سازمانی بزرگ انجام شود. کاربرد در فناوری اطلاعات در توسعه نرم افزار - در سیستم های سازمانی - در معماری های توزیع شده - در اتوماسیون فرآیندها - در DevOps مثال های واقعی ادغام سیستم CRM و ERP - اتصال میکروسرویس ها با API Gateway - یکپارچه سازی سرویس های ابری - CI/CD در DevOps نقش در توسعه نرم افزار کاهش انزوای سیستم ها - خودکارسازی جریان داده - بهبود بهره وری - کاهش خطاهای دستی - امکان تحلیل یکپارچه تاریخچه و تکامل یکپارچه سازی از روش های دستی در دهه 1970 به سمت ابزارهای پیشرفته EAI در دهه 1990 و APIهای مدرن در دهه 2010 تکامل یافته است. تفکیک از مفاهیم مشابه با ’’استقرار’’ که مربوط به راه اندازی است متفاوت است. همچنین با ’’اتصال’’ که سطح ساده تری دارد فرق می کند. پیاده سازی در معماری های مختلف در معماری یکپارچه: ESBها - در میکروسرویس ها: API Gateway - در ابر: iPaaS - در سازمان: Middleware چالش ها و ملاحظات تفاوت استانداردها - امنیت داده ها - مدیریت خطاها - همگام سازی - هزینه های نگهداری بهترین روش ها استفاده از استانداردهای باز - طراحی APIهای RESTful - پیاده سازی الگوهای Circuit Breaker - مستندسازی دقیق - نظارت مداوم کاربرد در معماری های مدرن در معماری های بدون سرور - در سیستم های ترکیبی ابری-محلی - در پلتفرم های اینترنت اشیا - در خطوط لوله هوش مصنوعی نتیجه گیری یکپارچه سازی مؤثر می تواند ارزش سیستم های مستقل را چندین برابر کند، اما نیازمند برنامه ریزی دقیق و استفاده از الگوهای مناسب است.
