مقدمه مفهومی شناسه (Identifier) در برنامه نویسی نامی است که برنامه نویس برای اشاره به متغیرها، توابع، کلاس ها یا سایر موجودیت های برنامه انتخاب می کند. این نام ها باید از قواعد خاصی پیروی کنند. کاربرد در فناوری اطلاعات در تمام زبان های برنامه نویسی برای نامگذاری موجودیت ها - در پایگاه داده برای نام جداول و فیلدها - در سیستم های عامل برای شناسایی منابع مثال ها نام متغیرها (مثل userName) - نام توابع (مثل calculateSalary) - نام کلاس ها (مثل UserController) نقش در توسعه خوانایی کد را افزایش می دهد - امکان سازماندهی کد را فراهم می کند - دیباگ کردن را ساده تر می کند تاریخچه از اولین زبان های برنامه نویسی مانند فورتران در دهه 1950 وجود داشته و در زبان های مدرن توسعه یافته است. تفکیک با Keyword (کلمات کلیدی زبان) که معانی از پیش تعریف شده دارند متفاوت است. پیاده سازی در جاوا با قواعد camelCase - در پایتون با snake_case - در SQL معمولاً با UNDER_SCORE چالش ها انتخاب نام های معنادار - رعایت قواعد نامگذاری - جلوگیری از نام های مبهم نتیجه گیری استفاده از شناسه های مناسب و معنادار یکی از اصول مهم تولید کد تمیز و قابل نگهداری است.
