مقدمه مفهومی درباره واژه اصطلاح hybrid یا دورگه در فناوری اطلاعات به سیستم ها، برنامه ها یا محیط هایی اطلاق می شود که با ترکیب دو یا چند فناوری، معماری یا روش مختلف ایجاد شده اند. این مفهوم امروزه در بسیاری از حوزه های IT از جمله محاسبات ابری، توسعه نرم افزار و معماری سیستم ها کاربرد گسترده ای یافته است. کاربرد در فناوری اطلاعات در محاسبات ابری، محیط های hybrid cloud ترکیبی از زیرساخت های عمومی و خصوصی هستند. در برنامه نویسی، برنامه های hybrid موبایل ترکیبی از فناوری های وب و بومی هستند. در شبکه ها، hybrid networkها ترکیبی از زیرساخت های فیزیکی و مجازی می باشند. مثال های کاربردی برنامه های hybrid مانند Ionic یا React Native که با JavaScript نوشته می شوند اما به کد بومی کامپایل می شوند. محیط های hybrid cloud که بخشی از بار کاری را روی سرورهای خصوصی و بخش دیگر را روی AWS یا Azure اجرا می کنند. نقش در توسعه فناوری رویکردهای hybrid به سازمان ها اجازه می دهند بدون نیاز به تغییر کامل زیرساخت های موجود، از مزایای فناوری های جدید بهره ببرند. این معماری ها انعطاف پذیری و مقیاس پذیری بالایی ارائه می کنند. تاریخچه و تکامل مفهوم hybrid در دهه 2000 با ظهور محاسبات ابری و توسعه موبایل اهمیت یافت. در دهه 2010، رشد سریع فناوری های hybrid mobile و hybrid cloud این مفهوم را به جریان اصلی تبدیل کرد. تفاوت با مفاهیم مشابه سیستم های hybrid با سیستم های چندسکویی (cross-platform) که فقط یک بار نوشته می شوند متفاوت هستند. همچنین با سیستم های پیوندی (federated) که ارتباط بین سیستم های مستقل را فراهم می کنند تفاوت دارند. پیاده سازی در فناوری در توسعه موبایل، چارچوب هایی مانند Flutter و Xamarin رویکرد hybrid را پیاده سازی می کنند. در محاسبات ابری، ابزارهایی مانند Azure Stack و AWS Outposts امکان ایجاد محیط های hybrid را فراهم می کنند. چالش ها مدیریت سیستم های hybrid پیچیدگی بیشتری دارد و نیاز به مهارت های متنوعی دارد. همچنین ممکن است مشکلات عملکردی یا امنیتی در محل اتصال فناوری های مختلف ایجاد شود. نتیجه گیری رویکردهای hybrid در فناوری اطلاعات به سازمان ها اجازه می دهد با ترکیب نقاط قوت فناوری های مختلف، راه حل های منعطف و مقرون به صرفه ایجاد کنند. این معماری به ویژه در دوره انتقالی بین فناوری های قدیمی و جدید ارزشمند است.
