مقدمه مفهومی متغیر جهانی (Global Variable) به متغیری گفته می شود که در محدوده سراسری (Global Scope) یک برنامه تعریف شده و از تمامی بخش های آن برنامه قابل دسترسی و تغییر است. این متغیرها برخلاف متغیرهای محلی که فقط در محدوده تعریف خود (مانند داخل یک تابع) در دسترس هستند، در تمام توابع، کلاس ها و ماژول های برنامه قابل استفاده می باشند. استفاده از متغیرهای جهانی یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در مهندسی نرم افزار است که هم مزایا و هم معایب قابل توجهی دارد. ویژگی های کلیدی - تعریف در سطح ماژول یا فایل برنامه - عدم وابستگی به محدوده توابع یا کلاس ها - قابلیت دسترسی از هر نقطه از برنامه - ماندگاری در طول اجرای برنامه - معمولاً در حافظه ثابت (Static Memory) ذخیره می شوند - نیاز به مدیریت دقیق تغییرات مزایای استفاده - اشتراک گذاری ساده داده بین بخش های مختلف - کاهش نیاز به انتقال پارامتر بین توابع - دسترسی آسان به داده های سیستمی و پیکربندی - سادگی در پیاده سازی برای برنامه های کوچک - امکان ایجاد نقاط کنترل مرکزی - کاهش پیچیدگی در برخی الگوهای طراحی معایب و خطرات - ایجاد وابستگی های پنهان بین ماژول ها - کاهش قابلیت تست پذیری واحدهای کد - افزایش احتمال تداخل در برنامه های چندنخی - دشواری در ردیابی تغییرات و اشکال زدایی - کاهش خوانایی و درک جریان برنامه - محدودیت در استفاده مجدد کد الگوهای جایگزین - تزریق وابستگی (Dependency Injection) - استفاده از الگوی Singleton با احتیاط - محدود کردن متغیرها به کلاس ها (متغیرهای عضو) - استفاده از closureها و متغیرهای محلی - پیاده سازی الگوی Context در برنامه های بزرگ - استفاده از state containerها (مانند Redux) بهترین روش ها - محدود کردن تعداد متغیرهای جهانی به حداقل - استفاده از نام های توصیفی و منحصر به فرد - پیاده سازی مکانیزم های دسترسی کنترل شده - مستندسازی دقیق هدف و استفاده از هر متغیر جهانی - علامت گذاری واضح (مثلاً با پیشوند g_) - استفاده از ثابت ها به جای متغیرهای قابل تغییر پیاده سازی در زبان ها - کلمه کلیدی global در پایتون - متغیرهای سطح فایل در C/C++ - متغیرهای static در جاوا و #C - شیء window در JavaScript مرورگر - ماژول ها در Node.js - متغیرهای محیطی در اسکریپت های shell
