مقدمه مفهومی در برنامه نویسی و سیستم های کامپیوتری، مفهوم ’’سراسری’’ (Global) به موجودیت هایی اشاره دارد که در تمام بخش های یک سیستم یا برنامه در دسترس و قابل استفاده هستند. این موجودیت ها می توانند شامل متغیرها، توابع، کلاس ها یا سایر منابع باشند که محدوده اثر آنها کل سیستم را در بر می گیرد. استفاده صحیح از عناصر سراسری می تواند به طراحی سیستم های یکپارچه و منسجم کمک کند، اما سوءاستفاده از آنها می تواند منجر به مشکلات پیچیدگی و نگهداری شود. انواع عناصر سراسری 1. متغیرهای سراسری (Global Variables) 2. توابع سراسری (Global Functions) 3. کلاس ها و ماژول های سراسری 4. ثابت های سراسری (Global Constants) 5. فضای نام سراسری (Global Namespace) 6. منابع سیستمی سراسری 7. تنظیمات پیکربندی سراسری کاربردهای مناسب - ثابت های سیستمی و تنظیمات پایه - توابع کاربردی عمومی و کتابخانه ای - لاگرها و سیستم های گزارش دهی مرکزی - کش های سیستمی و اشتراکی - مدیریت منابع سیستمی - پیاده سازی الگوهای طراحی Singleton - متغیرهای محیطی (Environment Variables) مشکلات و چالش ها - ایجاد وابستگی های پنهان بین ماژول ها - کاهش قابلیت تست پذیری کد - مشکلات رقابت (Race Conditions) در برنامه های چندنخی - دشواری در ردیابی تغییرات و اشکال زدایی - کاهش قابلیت استفاده مجدد کد - افزایش پیچیدگی درک جریان برنامه الگوهای جایگزین - تزریق وابستگی (Dependency Injection) - استفاده از الگوی Singleton با احتیاط - محدود کردن حوزه متغیرها به کلاس ها یا توابع - استفاده از closureها و scopeهای محلی - پیاده سازی الگوی Context در برنامه های بزرگ - استفاده از state containerها در برنامه های مدرن بهترین روش ها - محدود کردن استفاده از متغیرهای سراسری - علامت گذاری واضح عناصر سراسری - مستندسازی دقیق رفتار و استفاده - پیاده سازی مکانیزم های دسترسی کنترل شده - استفاده از فضای نام مناسب برای جلوگیری از تداخل - به کارگیری الگوهای طراحی مناسب برای کاهش وابستگی
