مقدمه مفهومی درباره واژه اجرای کد مرحله ای حیاتی در چرخه حیات نرم افزار است که در آن دستورات نوشته شده به صورت عملی انجام می شوند. این فرآیند می تواند به صورت تفسیری، کامپایلی یا ترکیبی انجام شود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در اجرای برنامه ها. در اشکال زدایی کد. در بهینه سازی عملکرد. در زمان بندی وظایف. در اجرای اسکریپت ها. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT اجرای یک برنامه پایتون. انجام کوئری SQL. اجرای دستورات خط فرمان. پردازش درخواست های سرور. اجرای توابع در پاسخ به رویدادها. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزار، مدل اجرا رفتار سیستم را تعریف می کند. در سیستم عامل، مدیریت اجرای فرآیندها وظیفه اصلی است. در زمان اجرا (Runtime)، محیط اجرا ویژگی های برنامه را تعیین می کند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف این مفهوم از اولین روزهای برنامه نویسی وجود داشته است. در دهه 1950 با ماشین های وان نیومن رسمیت یافت. امروزه با مدل های اجرای موازی و توزیع شده پیچیده شده است. تفکیک آن از واژگان مشابه اجرا نباید با کامپایل اشتباه گرفته شود. اجرا انجام دستورات است، در حالی که کامپایل تبدیل کد منبع به کد ماشین است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در زبان های کامپایلی مانند C با فایل های اجرایی. در زبان های تفسیری مانند Python با مفسر. در Java با ماشین مجازی. در JavaScript با موتورهای V8 یا SpiderMonkey. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که اجرا همیشه خطی است، در حالی که می تواند موازی یا غیرهمزمان باشد. چالش اصلی، مدیریت منابع در حین اجرا است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک مدل های مختلف اجرا برای برنامه نویسان ضروری است. این دانش به نوشتن کد کارآمد و عیب یابی مشکلات کمک می کند.
