مقدمه مفهومی درباره واژه متغیرهای محیطی مکانیزمی قدرتمند برای انتقال اطلاعات پیکربندی به برنامه ها هستند. این متغیرها خارج از کد برنامه تعریف می شوند و امکان تغییر رفتار برنامه بدون تغییر کد منبع را فراهم می کنند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در پیکربندی برنامه ها. در مدیریت مسیرهای سیستم. در ذخیره اطلاعات حساس. در کنترل رفتار runtime برنامه. در تفکیک تنظیمات بین محیط ها. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT متغیر PATH در سیستم عامل. DATABASE_URL در برنامه های وب. API_KEY برای احراز هویت سرویس ها. NODE_ENV برای تعیین محیط اجرا در Node.js. JAVA_HOME برای تعیین مسیر نصب جاوا. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری 12 عاملی، متغیرهای محیطی برای ذخیره تنظیمات استفاده می شوند. در امنیت، برای مدیریت اطلاعات حساس کاربرد دارند. در DevOps، برای تفکیک تنظیمات بین محیط ها ضروری هستند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف این مفهوم از سیستم عامل Unix در دهه 1970 آغاز شد. در دهه 1990 با استاندارد POSIX رسمیت یافت. امروزه در سیستم های ابری و کانتینرها نقش کلیدی دارد. تفکیک آن از واژگان مشابه متغیر محیطی نباید با آرگومان خط فرمان اشتباه گرفته شود. متغیرهای محیطی پایدارتر هستند و توسط فرآیندهای فرزند به ارث برده می شوند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با os.environ. در Java با System.getenv(). در Node.js با process.env. در Bash با دستور export. در Windows با دستور SET. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که متغیرهای محیطی همیشه امن هستند، در حالی که ممکن است در معرض خطر باشند. چالش اصلی، مدیریت نسخه های مختلف و مستندسازی آنهاست. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده صحیح از متغیرهای محیطی روشی حرفه ای برای مدیریت پیکربندی برنامه ها است. درک عمیق آن برای توسعه دهندگان و مدیران سیستم ضروری است.
