مقدمه مفهومی درباره واژه رمزگذاری (Encryption) فرآیند تبدیل داده های قابل خواندن (plaintext) به فرمی غیرقابل فهم (ciphertext) با استفاده از الگوریتم های ریاضی و کلیدهای رمزنگاری است. این فناوری پایه ای امنیت سایبری مدرن محسوب می شود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در امنیت اطلاعات، شبکه های کامپیوتری، بانک داری آنلاین و ارتباطات امن کاربرد دارد. در پروتکل هایی مانند SSL/TLS، VPN و سیستم های احراز هویت استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT رمزگذاری پیام های واتساپ، تراکنش های بانکی آنلاین، ذخیره سازی ابری اطلاعات حساس و حفاظت از داده های پزشکی در سیستم های سلامت. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های توزیع شده، رمزگذاری برای ارتباطات امن بین میکروسرویس ها حیاتی است. در طراحی پایگاه داده، از تکنیک هایی مانند رمزگذاری سطح ستون استفاده می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف ریشه های رمزگذاری به دوران باستان برمی گردد. در قرن 20 با ماشین انیگما پیشرفت کرد. امروزه با الگوریتم هایی مانند AES-256 و RSA به سطح جدیدی رسیده است. تفکیک آن از واژگان مشابه رمزگذاری با هشینگ (Hashing) متفاوت است. هشینگ یکطرفه است در حالی که رمزگذاری دوسویه (قابل بازگشت) است. همچنین با Encoding (کدگذاری) که هدفش تغییر فرمت داده است تفاوت دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در پایتون با کتابخانه هایی مانند PyCryptodome. در جاوا با javax.crypto. در #C با فضای نام System.Security.Cryptography. در جاوااسکریپت با Web Crypto API. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن این باور غلط که رمزگذاری 100% غیرقابل نفوذ است. همچنین تصور اشتباه درباره یکسان بودن تمام روش های رمزگذاری. چالش اصلی مدیریت کلیدها و تعادل بین امنیت و کارایی است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی رمزگذاری سنگ بنای امنیت دیجیتال است. انتخاب الگوریتم مناسب، مدیریت کلیدها و پیاده سازی صحیح برای اثرگذاری آن ضروری است.
